W poniedziałek pierwszego października w godzinach wieczornych wyborcy i inni obserwatorzy sceny politycznej byli świadkami niecodziennego wydarzenia, jakim bez wątpienia możemy nazwać debatę polityczną, przeprowadzoną pomiędzy byłym prezydentem a obecnym premierem.

To, że Jarosław Kaczyński jest Genialnym Strategiem, wie każdy pisowski osesek.

Powołanie Grzegorza Napieralskiego na szefa SLD to rozpoczęcie nowego rozdziału na lewicy. Nawet nie będąc ich sympatykiem, obiektywny obserwator musi zauważyć przełom, który za kilka lat mocno odzwierciedli się na naszej scenie politycznej.

Pożegnałem się już z kilkoma politykami lewicy, z Leszkiem Millerem – bez żalu i z uczuciem ulgi, z Józefem Oleksym – z zażenowaniem, niesmakiem. Czas na Aleksandra Kwaśniewskiego.

Przy każdych wyborach parlamentarnych dziennikarze, politycy, oraz tzw. autorytet moralny, czyli sumienie narodu apelują o spokojną i wyważoną kampanię. A ja się pytam: dlaczego? To tak, jakby bokserów namawiać, by nie lali się po mordach...

Coraz częściej mamy okazję słyszeć mniej lub bardziej chlubne przemówienia partyjnych liderów. Konwencje polityczne stały się dialogiem pomiędzy klubami, z odpowiednimi przerwami na wysłuchanie drugiej strony oraz szybką i ciętą odpowiedź.

Zbliżają się kolejne wybory. Część społeczeństwa czekała na tę chwilę przez ostatnie dwa lata, druga część jest zawiedziona, ale poglądy pozostały u nich niezmienne. A trzecia część? Co będzie robić 21. października?

Wybory Parlamentarne 21 października nie przyniosą zapewne wielkich zmian, bo i takich nie potrzebujemy, natomiast aspektem, na który trzeba zwrócić uwagę jest możliwe oczyszczenie sceny politycznej z Samoobrony i Andrzeja Leppera.