Od zarania dziejów każdego z nas pociąga to, co nadprzyrodzone, niesamowite, niewyjaśnione. Podejrzana chmurka? Ani chybi UFO! Ogień zaprószony przez podpitego wuja Zdzicha, który zasnął z papierosem? Samozapłon!

Dwóch amerykańskich wykładowców chciało się zabawić, zaś polska doktorantka skłamała publicznie i sfałszowała podpis na znanym portalu. Kto na tym gorzej wyszedł?

Tarcza, jeżeli będzie to tylko układ polsko–amerykański, znacznie ograniczy polskie pole manewru politycznego i osłabi nasze bezpieczeństwo.

Wizerunek regionalnego lidera w promowaniu demokracji i gospodarki rynkowej jest dziś o tyle sukcesem Polski… o ile komplementem ze strony prezydenta USA. Jednak wytyczany profil polskiej polityki może mieć wiele pozytywnych skutków.

Projektowi tarczy antyrakietowej nie można odmówić długiej walki toczonej przed ostateczną porażką. Wycofywanie się z niego trwa już od półtorej roku. Ale tak motywy forsowania jak i zarzucenia tego projektu są inne niż oficjalnie podawane.

Fundamentalne dla sprawy tarczy pytania to, czy tarcza w ogóle jest potrzebna i czy Polsce ona się opłaca?

Wbrew pozorom, nie chodzi o kolejną ekspresję żałoby po zaatakowanym narodzie, jakimi epatują ostatnio polskie media. Chodzi o to, jakie wnioski powinniśmy wyciągnąć z wojny na Kaukazie.