Widziałem w życiu przeróżne odmiany ptactwa, dlatego też jako obywatel kraju spod znaku orła białego, zdążyłem nabawić się drobiowstrętu. Powód? Kto by je zliczył! – czyli subiektywne spojrzenie na politykę, media i życie publiczne w Polsce.

Jest to chyba pierwszy znany przypadek tak dokładnego sprzęgnięcia efektów pracy z mocą płacy. I to na tak wysokim szczeblu nauki i techniki.

Od pewnego czasu mam marzenie. Piękne, idealistyczne lecz zarazem bardzo infantylne, utopijne, bez szans na spełnienie, a dla wielu pewnie głupie...

Jak to możliwe, że Marek Jurek, tak wiernie oddany PiS-owi jak i bliźniakom, powiedział "hop" w jeden dzień i opuścił szeregi partii jak i stanowisko marszałka? To pytanie dręczyło mnie w poniedziałkowo-wtorkową noc.

Na firmamencie polskiej sceny medialnej pojawiła się nowa gwiazda, politolog Marek Migalski z Uniwersytetu Śląskiego.

Zwycięstwem reprezentacji polskiej Marynarki Wojennej zakończyły się międzynarodowe rozgrywki piłki nożnej pomiędzy marynarzami państw uczestniczących w ćwiczeniach BALTOPS 2008.

Siedząc w gronie zaprzyjaźnionych dziennikarzy, w zacisznym lokalu nasączonym dyskretnym jazzem toczyłem luźne rozmowy. O tym i o tamtym, czasami też o śmamtym. W pewnej chwili jeden ze znajomych zwierzył się nam, że marzy mu się Polska multikulturowa.

Polskie kino, od czasów filmu "Chłopaki nie płaczą" nie mogło stworzyć komedii, która porwałaby widzów, a teksty wniknęły w codzienny język do czasu...