W tym roku dyktatura na parkiecie należeć będzie do Nowego Jorku. Stamtąd przypłynęły dwie płyty, które skopią niejeden tyłek i wprawią biodra w ruch. Czas odstawić mózg do słoika i iść się odprężyć. W końcu czasem człowiek musi.

Pisałem już w iThink o Arcade Fire, którego trzon stanowi małżeństwo. Teraz nadszedł czas na rockowy zespół, w którego skład wchodzą trzej bracia i kuzyn. Wszystkich łączy nazwisko Followill.

Tytuł artykułu mało błyskotliwy. No cóż, jest zwyczajną kalką, ale możecie potraktować go jako cytat z wszelkich artykułów, które ukazały się na ich temat w ostatnim tygodniu.

To pierwsza płyta, która wyrwała mnie z euforii po koncercie The Rolling Stones. Również pierwsza, którą od tamtego czasu katuję!

W książce liczącej 236 stron o nieprawdopodobnie oryginalnym i tajemniczym tytule „Bjork”, Lesław Haliński, literat? pisarz? mistrz pióra? stara nam się udowodnić jak wspaniałą, genialną, cudowną i nieprawdopodobną osobą jest Islandka.

Szanowni Państwo, jeśli macie już dość permanentnego bólu egzystencjalnego IV RP, to zapraszam do Australii.

Można uważać Francuzów za naród bufonów, ale nie można odmówić im talentu do współczesnej muzyki.

Nie jest źle z muzyką. Ten rok był tego przykładem. Oto podsumowanie tego co dobre i złe w 2007 r. Uprzedzam, będzie subiektywnie.

Ostatnio pojawił się dziwny trend na popowe refreny w piosenkach hip-hopowych. Niektórzy uważają, że robi to źle hip-hopowi, a inni, że nic się nie zmienia - ale obydwie grupy mają chyba jedno zdanie - powstaje hip-hopolo.

Podobno Polska to kraj katolicki. Podobno katolicyzm oznacza ciemnogród. A co, jeśli katolik ma kilka pytań do Boga?