Kanibalizm, zboczenia, impotencja, spijanie potu, własnych płynów i śluzów to wciąż tematu tabu. Rąbka tajemnicy, w niektórych dziedzinach, uchyla Charlotte Roche w książce pt.

Mój ulubiony film ostrzega przed manipulacją, propagandą i metodami inżynierii społecznej.

Kolejny zespół, który wie do czego służą gitary. Co więcej, zespół ten nie boi się ich użyć. W żyłach muzyki zawartej na tym krążku płynie brytyjska krew. To słychać. Błyskawiczni, jak zawsze, krytycy brytyjscy już przykleili łatkę tej muzie. Jest nią określenie: new rave.

Przychodzi gwałtownie niczym nieproszony gość. Przecina kruchą nić życia jednym zamachem. Czasami też zapowiada swoje nadejście i igra z nami, prowadząc makabryczną walkę, z której zwykle wychodzi zwycięsko.

Minął dokładnie miesiąc od ogłoszenia konkursu filmowego organizowanego wspólnie z forum filmowym gazety.

Pisałem już w iThink o Arcade Fire, którego trzon stanowi małżeństwo. Teraz nadszedł czas na rockowy zespół, w którego skład wchodzą trzej bracia i kuzyn. Wszystkich łączy nazwisko Followill.

Nie jestem idiotą, żeby nieść w świat wieść, że Madonny koniec nastał. Jednego mogę być pewien, w tym sezonie o Madonnie nie ma co mówić. Bardziej interesujący jest powrót jej czarnego odbicia.

Mowa o zespole brit popowym, którego o dziwo nie znałam, a o którym wciąż gdzieś było słychać.

W tym roku dyktatura na parkiecie należeć będzie do Nowego Jorku. Stamtąd przypłynęły dwie płyty, które skopią niejeden tyłek i wprawią biodra w ruch. Czas odstawić mózg do słoika i iść się odprężyć. W końcu czasem człowiek musi.