Kolejny z moich starych, "zaangażowanych" wierszy. Tym razem akcja jest umiejscowiona w jeszcze wcześniejszym okresie historycznym.

Afera, która wybuchła w polskiej polityce, a konkretnie w Samoobronie, zaabsorbowała wszystkich. Gazety prześcigały się w domysłach. Programy publicystyczne gościły polityków takiej czy innej opcji, którzy wypowiadali się na takie czy inne tematy.

W sytuacjach kiedy dziecko postępuje inaczej niż byśmy tego chcieli, mówimy, że źle się zachowuje. Większość dorosłych uważa, że dzieci są grzeczne lub niegrzeczne. Czy słusznie?

Od wielu lat w telewizji, w radiu, w prasie wszyscy zachwycamy się Ameryką. Wszyscy zazdroszczą Amerykanom i podziwiają ich pieniądze, wojsko, ich styl życia. Zastanawiające jest tylko jak z kraju Indian mógł powstać taki dobrobyt i taka siła?

A jeśli same panie nie dostrzegają problemu? To jak Murzyni, którzy kiedyś uważali niewolnictwo za rzecz normalną...

Lektura pozycji stanowiących wykładnię katolickiego systemu teologicznego jest niewątpliwie prawdziwą ucztą dla kogoś, kto kocha szukać dziury w całym, ćwicząc w ten sposób umysł w logicznym rozumowaniu.

Jeden z wierszy, które ze względu na pospolitość budowy nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Nie mogłam jednak zapomnieć o tej usłyszanej kiedyś historii i właśnie to zadecydowało o jego dodaniu. Cóż zrobić - historia zwyciężyła.

Nie twierdzę, że nasza planeta przestanie istnieć. Ale bardzo się boję końca

Czyli o tym komu wolno, a komu nie, mówi: Ewa Krzystyniak