Przychodzi gwałtownie niczym nieproszony gość. Przecina kruchą nić życia jednym zamachem. Czasami też zapowiada swoje nadejście i igra z nami, prowadząc makabryczną walkę, z której zwykle wychodzi zwycięsko.

Minął dokładnie miesiąc od ogłoszenia konkursu filmowego organizowanego wspólnie z forum filmowym gazety.

Pisałem już w iThink o Arcade Fire, którego trzon stanowi małżeństwo. Teraz nadszedł czas na rockowy zespół, w którego skład wchodzą trzej bracia i kuzyn. Wszystkich łączy nazwisko Followill.

Nie jestem idiotą, żeby nieść w świat wieść, że Madonny koniec nastał. Jednego mogę być pewien, w tym sezonie o Madonnie nie ma co mówić. Bardziej interesujący jest powrót jej czarnego odbicia.

W tym roku dyktatura na parkiecie należeć będzie do Nowego Jorku. Stamtąd przypłynęły dwie płyty, które skopią niejeden tyłek i wprawią biodra w ruch. Czas odstawić mózg do słoika i iść się odprężyć. W końcu czasem człowiek musi.

Podobno Polska to kraj katolicki. Podobno katolicyzm oznacza ciemnogród. A co, jeśli katolik ma kilka pytań do Boga?

Popularność – jest, bestsellery – są, przeboje – jak najbardziej, wstęp do grona nieśmiertelnych – brak. A miało być tak pięknie.

10 marca 2006 roku z wielkim zniecierpliwieniem czekałam na jakże głośno okrzyknięty film „Wyznania Gejszy”, który był adaptacją bestsellerowej powieści Artura Goldena.

Oto wspaniały przykład kina, które przygląda się światu i pragnie przedstawić każdą najdrobniejszą cząstkę codzienności, a jednocześnie - wychodzi poza rzeczywistość, uobecnia sacrum i staje się metaforą, przejmującą i wielowymiarową.