Martwica wywołana nadmiarem miłości brzmieć może niewyobrażalnie, w hollyświecie wszystko jednak jest możliwe.

Wczoraj wracałem sobie rowerem przez Most Świętokrzyski i nagle zobaczyłem czyjś najszczęśliwszy dzień w życiu... O co chodzi?

Pamiętam, że w niższych klasach szkoły podstawowej posadzenie w jednej ławce chłopca z dziewczynką było karą dla obojga...

Czy warto poświęcać miłości tylko jeden dzień w roku? Dzień zakochanych, ironizując - Walniętynki. Wtedy zawsze ogarnia ludzi gorączka wyznawania miłości innym ludziom [pomijamy tych, co tego dnia wyznają miłość do samego/samej siebie]. Czy w takim natłoku obowiązków, głównie zakupowych, możemy dostrzec magię bycia razem?

Ileż to razy każdy z nas słyszał ten obleśny seksistowski i mizoandryczny tekst… Pamiętacie, w jakim kontekście on zazwyczaj pada? Tak jest, w kontekście zachowań seksualnych.

Jeśli którakolwiek z osób, która to przeczyta miała podobne odczucia, to niech w komentarzach zostawi ślad po sobie... nie chce być jedyną osobą na świecie, która tak się czuje.

Oglądam twarze. Stare, zniszczone, biedne. Warszawscy Powstańcy, Żyją jeszcze, trwają. Świadczą o Tych Dniach. Nieliczni świadkowie. Kimże są dzisiaj?

Złe doświadczenia, złamane serce i samotne noce? Weźcie się w garść, przecież jesteście silnymi kobietami!