Czy to zagraniczne czy tez nasze lokalne, nagrody zawsze wzbudzają emocje. Jest jednak pewien aspekt tych wszystkich pompatycznych gal, który niezmiernie mnie mierzi.

Tym razem przystępuję do recenzji filmu, który dawno juz przestał być nowy, nigdy też nie stał się sławny.

Rzecz o pierwszym w Polsce nowoczesnym girlsbandzie.

Czy nie mieliście nigdy wrażenia, że słuchacie stuprocentowej komputerowej korekty, zamiast prawdziwego głosu artysty?

W czasach niemego filmu rolę muzyki w filmie spełniały wykonywane w trakcie seansu utwory różnych kompozytorów lub improwizacje muzyków. Sergiusz Prokofiew jest jednym z pierwszych kompozytorów, który zajął się pisaniem całej muzyki do filmu.

To nie jest arcydzieło. Ten film nie powala na kolana. Jednak tak jednostronny osąd jest dla niego krzywdzący.

Czy trójwymiarowe spektakle z koncertów irlandzkiego zespołu U2 zrewolucjonizują kino? Czy będziemy chodzić na koncerty do kin czy też pojawią się wreszcie pełnometrażowe fabuły 3D?