Właśnie przeczytałem opowiadanie Cohello i muszę przyznać że czyta się całkiem sympatycznie. Jeśli jednak chodzi o wymowę opowiadania, czyli hm. morał, - to się z nim całkowicie nie zgadzam.

* z wykorzystaniem fragmentów piosenek Ireny Jarockiej „Wymyśliłam Cię” oraz „Sto lat czekam na Twój list”

Co mam zrobić, żebyś kochał mnie jak Irlandię?

Martwica wywołana nadmiarem miłości brzmieć może niewyobrażalnie, w hollyświecie wszystko jednak jest możliwe.

Zajmijmy się na chwilę swoim życiem... Spójrzmy na nie z innego punktu widzenia niż dotychczas. Odkryjmy tajemnicę...

Świat, w którym obecnie żyjemy rządzi się bardzo dziwnymi prawami i zasadami. Nie mamy na nic czasu. Nie dojadamy. Nie dosypiamy. Nie jesteśmy szczęśliwi.

Cyfry, pamięć, cyfry, cyfry, cyfry, pamięć, cyfry, pamięć, pamięć, myśli.

Oglądam twarze. Stare, zniszczone, biedne. Warszawscy Powstańcy, Żyją jeszcze, trwają. Świadczą o Tych Dniach. Nieliczni świadkowie. Kimże są dzisiaj?

Stała tam obejmując wzrokiem krajobraz. Szukała odpowiedzi na własne pytania. Starała się odnaleźć sens w wielkim bezsensie swojego życia. Tyle razy mówił jej „kocham”, tyle razy obiecał „na zawsze” i „nigdy więcej”. A teraz stoi sama. Wiatr delikatnie rozwiewa jej włosy…

Miłość nie zawsze kończy się happy endem, ponieważ nieraz różnice między osobami są tak wielkie, że nie potrafią oni być ze sobą i się rozstają. Jednak to nie powinno nigdy być przyczyną do zamknięcia się, bo życie musi toczyć się dalej.