Stała tam obejmując wzrokiem krajobraz. Szukała odpowiedzi na własne pytania. Starała się odnaleźć sens w wielkim bezsensie swojego życia. Tyle razy mówił jej „kocham”, tyle razy obiecał „na zawsze” i „nigdy więcej”. A teraz stoi sama. Wiatr delikatnie rozwiewa jej włosy…

Fałsz jest integralną częścią ludzkiego życia - czasem używamy go z premedytacją, a czasem wręcz automatycznie, podświadomie, a dopiero po chwili dociera do nas, że powiedzieliśmy nieprawdę... ale jest już za późno na sprostowania.

Cały tragizm sytuacji spoczywa we wspomnieniach. Pamięć upomina nas. Mówi. Dotyka starego, nie uwzględniając zmian. Ci, którzy byli nam bliscy, pojawiają się nagle jako zmory.