„Cudze chwalicie, swego nie znacie” - słyszę ostatnio, pół żartem, pół serio, z ust mojej żony. W pewnej chwili zaczęło mnie to w końcu denerwować. Jednakże niedawno odkryłem, że coś jednak jest na rzeczy…

Czasem, gdy myślę o sytuacji w Polsce, przychodzi mi do głowy sytuacja, w której osoby podrzucają sobie gorący przedmiot, nikt nie chce go trzymać, bo parzy.

Mówi się, że nic dwa razy się nie zdarza. Może to i prawda tylko, że coś podobnego tak i owszem. Dowodem stawianej przeze mnie tezy jest to, czego byliśmy świadkami kilka godni temu.

Zakończył się ważny dla wielu podatników spór, w którym fiskus, przy bardzo istotnym udziale NSA uznał wreszcie racje podatnika, które już na początku sporu wydawały się oczywiste i logicznie wywodzone – jak się okazało, nie dla wszystkich.

Polscy piłkarze ręczni, podopieczni trenera Bogdana Wenty, po drugim zwycięstwie w fazie grupowej MŚ awansowali dalej.

Dzisiejszy człowiek jest prawie całkiem człowiekiem pańszczyźnianym, a więc należącym do państwa. Państwu oddaje dziewięćdziesiąt procent swoich dochodów, w postaci przymusowych podatków, świadczeń, jak i innych danin.

Dylematem Polski jest że "i chciałaby, i boi się". Z jednej strony dobrze jest być partnerem i współdecydować o kształcie swego losu, ale z drugiej trzeba znać swoje miejsce w szeregu.

W XXI wieku w kraju nad Wisłą, zaświeciła na niebie, nowa gwiazda. Człowiek o umyśle na miarę Kanta, talentem politycznym równy Bismarckowi i Churchillowi, a w kwestiach moralnych autorytet przewyższający jakiegoś tam Ratzingera czy Dalajlamę.