Stała tam obejmując wzrokiem krajobraz. Szukała odpowiedzi na własne pytania. Starała się odnaleźć sens w wielkim bezsensie swojego życia. Tyle razy mówił jej „kocham”, tyle razy obiecał „na zawsze” i „nigdy więcej”. A teraz stoi sama. Wiatr delikatnie rozwiewa jej włosy…

Ludzie w bardzo zróżnicowany sposób klasyfikują ludzi. Niektórzy po ubiorze, inni po sposobnie mówienia. Możecie stwierdzić, że jestem dziwnym człowiekiem, ale moim głównym wyznacznikiem, który mówi dużo o ludziach, jest rodzaj muzyki,której słuchają.

Cały tragizm sytuacji spoczywa we wspomnieniach. Pamięć upomina nas. Mówi. Dotyka starego, nie uwzględniając zmian. Ci, którzy byli nam bliscy, pojawiają się nagle jako zmory.