Zastanawiałem się z kolegami, dlaczego Roman Giertych musiał zostać ministrem właśnie teraz, kiedy my uczęszczamy do szkoły. Czy nie mógłby nim być, gdy my już skończymy edukację?

W ostatnim czasie wyszła na światło dzienne, beznadziejna pomysłowość naszego ministra edukacji.

Pewien 12-latek rzucił w swojego kolegę "kozą" z nosa, co zakończyło się gonitwą dookoła ławek. Kiedy matematyczka uderzyła tego drugiego w pośladek, uczeń rozzłościł się i ryknął: "K...a, spier...j, ch..u!!! Przy...ć pani?!".

12 godzin tygodniowo,

Siedmioletni Mateusz Dzieciątko nie musi nosić mundurka. Dla niego szkolna klasa mieści się w jego domu, a nauczycielką jest mama Joanna.

Codziennie rano, gdy otwieram oczy, rozważam słowa Marka Aureliusza o powołaniu do trudu człowieka. Później moja utopijna wizja zostaje zmącona myślą o szkole. Tak, o tej, która rzekomo uczy i wychowuje. Prawda jest jednak okrutna!

Współczesna szkoła odchodzi od schematycznego kształcenia i „wbijana” dzieciom do głów regułek.

Nam nie trzeba kolejnej reformy systemu edukacji. Nam trzeba jego reformacji. Poniższe zostało przyjęte w lipcu br. do jednej z naszych gazet ogólnopolskich, acz nie doczekało się publikacji, dlatego wysyłam tu.

Podstawowym problemem osoby uczącej się jest dziś ilość informacji, które musi przetworzyć, by wydobyć wiedzę przydatną w życiu osobistym lub zawodowym. Niestety, umiejętności tych raczej nie nabędziemy na etapie edukacji szkolnej.

„Ty Roman rośniesz na dwa metry w górę, Ty możesz być znajomym wiewiórek”. Nie trudno znaleźć w Internecie piosenki o podobnej treści. Można by sądzić, że wiewiórki mają po prostu znajomych na poziomie. Ale czy na pewno?