Patrząc w ogólnie przyjętych kategoriach ludzkich ambicji stwierdzić należy, że jestem ich (prawdopodobnie) całkowicie pozbawiona (ambicji oczywiście, nie kategorii). Zacznę od początku.

Kilka słów wyjaśnienia na temat tego, jak działa rydzykowa maszyna :)

Kilka słów o sztuce bezpiecznego pozerstwa, które uniemożliwia narażenie się innym.

Obserwując w ostatnim czasie działalność polityczną SDPL i jej lidera Marka Borowskiego, nie sposób ulec wrażeniu że coś jest nie w porządku z tym ugrupowaniem.

Chcę aby tekst ten został potraktowany przez czytelników krytycznie, aby zmusił do refleksji, a może nawet działań. Nie obrażę się jeśli krytyka tego tekściku okaże się nawet samą Krytyką Polityczną.

W poniedziałek pierwszego października w godzinach wieczornych wyborcy i inni obserwatorzy sceny politycznej byli świadkami niecodziennego wydarzenia, jakim bez wątpienia możemy nazwać debatę polityczną, przeprowadzoną pomiędzy byłym prezydentem a obecnym premierem.

Każdy wie że polska scena muzyczna jest kiepska i zupełnie nic sobą nie reprezentuje. Nasi artyści (?) od dłuższego czasu nie potrafią sklecić choć jednej płyty, której przesłuchanie nie skończy się wizytą u laryngologa.

Życie było kiedyś o wiele prostsze, głównie dlatego, że jeszcze 30 lat temu nikomu nie śniło się o Internecie, a mass-media były mrzonką tak odległą, jak dziś podróże poza układ słoneczny. I wtedy ludzie byli chyba zdrowsi psychicznie.

Kto? Premier Kaczyński. Co z tego wynika? Że skoro porównanie z Putinem było przegięciem, to może bliższe formie rządów pana Jarosława są metody rodem z absolutyzmu (niekoniecznie) oświeconego?

Ile razy czytam pseudorecenzje filmów w czasopismach czy serwisach internetowych poświęconym sztuce filmowej, tyle razy na mojej twarzy rodzi się grymas zniechęcenia i zniecierpliwienia - można przecież tak pięknie i profesjonalnie pisać o filmie.