Cały tragizm sytuacji spoczywa we wspomnieniach. Pamięć upomina nas. Mówi. Dotyka starego, nie uwzględniając zmian. Ci, którzy byli nam bliscy, pojawiają się nagle jako zmory.

Dzieciństwo i wspomnienia z tego okresu życia kształtują nasze postrzeganie świata, co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Myślę sobie, że mojemu dzieciństwu zawdzięczam to, kim teraz jestem.