Historia prawdziwa, tak przynajmniej mnie zapewniał starszy pan. Opowiadający ją z nieustanym uśmiechem na twarzy z lekka się tylko irytując, gdy co kilka minut musiał mnie zapewniać o jej zgodności z rzeczywistością. A może to sen był...

Dobrze więc. Spotkajmy się. Powiedzmy skrzyżowanie ulic, ja będę siedział na ławce (jeszcze lekko poprawię włosy). Czekam, bo naturalnie będziesz spóźniona. Potem nieśmiałe: „Cześć!”. Co zrobić z dłońmi, co zrobić?!?