Słownik języka polskiego mówi nam, iż wiara jest to określona religia lub wyznanie, a także przeświadczenie, że istnieją istoty lub zjawiska nadprzyrodzone. Tymczasem, co my rozumiemy przez słowo "wiara"?
    Wiarę "nabywamy" od naszych rodziców. To właśnie matka i ojciec (oraz ew. rodzice chrzestni) powinni nas umacniać w wierze. Ale której? Dla różnych wyznawców, różne religie są tymi właściwymi.
    Jak wielu ludzi zostało zmuszonych do wyznawania takiej, a nie innej religii? Przypomnijmy sobie, jak to było, gdy byliśmy jeszcze dziećmi? Czy mama nie kazała wam chodzić do kościoła? Czy tatuś nie dawał wam pieniążków na tacę? Ile razy słyszeliśmy tekst: "Idź do kościółka, bo nie wyjdziesz na podwórko do kolegów"? A przecież każdy ma prawo do wyboru religii.
    Ile osób starszych chodzi do kościoła tylko po to, aby sąsiedzi nie mieli o czym plotkować. Czy to ważne, co ludzie sądzą o naszej wierze? Ważne jest, abyśmy my wiedzieli, w co wierzymy.
    Około 1/3 ludności świata jest religii chrześcijańskiej. Ale wystarczy popatrzeć na "wiernych" w kościele, aby stwierdzić, że większość z nich się tam po prostu nudzi, zamiast spędzać ten czas na modlitwie i rozmowie z Bogiem. Ile osób tak naprawdę wierzy w istnienie Boga? Tu pewnie dużo osób opowiedziało by się po stronie wierzących. Ale ile osób codziennie z nim rozmawia, spowiada się co najmniej raz w miesiącu, ile ludzi uczestniczy co niedziela w mszy świętej i wreszcie, ile ludzi obchodzi każde święto kościelne? Paradoksalnie mała liczba!
    Po co udawać wierzącego? Należy zastanowić się nad własnym życiem. Nad istnieniem istot nadprzyrodzonych. Nad Biblią. Rozważyć wszelkie za i przeciw. I wybrać religię, która najbardziej odpowiada wewnętrznemu "ja". Trzeba żyć w zgodzie z własną naturą, a nie zmuszać się do wiary.