W poniedziałkowy poranek, udając się do pracy czy też szkoły, z niecierpliwością oczekujemy piątku, by móc znów delektować się weekendową swobodą i relaksem. Czas świąt to okres, podczas którego w zaciszu domowego ogniska przebywamy w gronie rodzinnym. Tym samym zaczynamy spoglądać w przyszłość w oczekiwaniu na kolejne święta, by móc ponownie przeżyć piękne chwile spędzone z najbliższymi. Odpoczywając podczas od dawna planowanego urlopu, myślimy o tym, że za niedługo znowu będziemy musieli wrócić do naszej szarej rzeczywistości. Podane przykłady można by mnożyć. Jednakże wspólnym mianownikiem dla nich pozostaje fakt, iż sami „poganiamy czas”, utrudniając sobie życie chwilą. Szybko mijają dni, tygodnie, miesiące lata. Z każdym dniem jesteśmy coraz starsi, a życie jest takie krótkie.

Sięgnijmy pamięcią do czasów naszego dzieciństwa, kiedy to mając kilka lat marzyliśmy o tym, aby być starszymi i móc pójść z kolegami i koleżankami do kina czy też zostać do późna na osiedlowym podwórku. Mając już lat kilkanaście, po głowie zaczęły chodzić nam myśli o pełnoletności, o tym, by móc robić „co chcemy.” Kończąc studia myślimy o pracy, takiej która da nam satysfakcję i wynagrodzenie pozwalające na godziwe życie. Całonocne wypady ze znajomymi zastępują obowiązki rodzinne. Rozpoczynamy wywiązywać się ze spoczywającego na nas obowiązku wychowania dzieci. Przebywając z nimi na co dzień widzimy, jak dorastają i dojrzewają. Najpierw idą do szkoły, potem poznają swoje drugie połowy i zakładają rodziny. I tak zamyka się koło życia.

Uczmy się zatem żyć i cieszyć się każdą chwilą. Próbujmy ułatwiać sobie wyzwalanie chwil przyjemności o każdym czasie. Carpe diem - jak pisał Horacy w Pieśniach.