Wartość człowieka nie liczy się po ilości wyćwiczonych mięśni, po gładkiej cerze, płaskim brzuchu czy wytapetowanej twarzy. Nie liczy się jej też po ubiorze, ilości kasy w portfelu czy mieszkaniu w którym człowiek mieszka. Wartości człowieka nie można poznać po ilości IQ czy jak to się potocznie mówi - po ilości szarych komórek. Wartość człowieka to stan jego serca i poziom osiąganych przez niego uczuć. Można wyglądać jak model/ka, mieć pieniędzy jak lodu, a być biednym jak mysz kościelna - "bez serca" i bez prawdziwych przyjaciół. Świat wartości powinien być najistotniejszą rzeczą dla współczesnego człowieka, który stara się być coraz bardziej cywilizowany. Niestety, zamiast rozwoju uczuć wyższych oraz więzi międzyludzkich, postępuje rozwój skomputeryzowania społeczeństwa. Komunikatory (np. gadu gadu), serwisy typu fotka.pl czy epuls.pl przeżywają szturm młodych osób, nierzadko 12, 13 latków. Miliony nastolatków (i nie tylko) spędzają wiele godzin na przeglądaniu profili innych internautów i ocenianiu ich wyglądu fizycznego w skali od 1 do 10. Dlaczego umieszczają swoje zdjęcia?

Z rozmów z nimi wynika, że jedni szukają akceptacji i zrozumienia w oczach drugiego człowieka, inni szukają nowych znajomości, a pozostali robią tak, bo chcą być obecni w świecie, w którym są już ich koleżanki i koledzy. Usłyszałem kiedyś, że taka jest kolej rzeczy, że postęp cywilizacyjny jest nieunikniony. Dobrze, zgadzam się z tym. Ale nie zgadzam się z tym, aby zastępować spacer do parku grą na komputerze, wyjście na podwórko pogaduszkami na gadu gadu, znajomych z "reala" znajomymi z "virtuala", a książkę filmem na dvd. To oczywiście przykłady. Jeżeli zsumuje się czas spędzony przed komputerem, telewizorem, z słuchawkami na uszach i mp3/mp4 w kieszeni w drodze do szkoły, to okaże się, że mamy coraz mniej czasu na dostrzeżenie tego co nas otacza, na uchwycenie piękna przyrody, na wsłuchanie się w śpiew ptaków i szum drzew, na odpoczynek na łonie przyrody. Oczywiście nie chcę generalizować, że jest źle wszędzie i u wszystkich. Nie, to zależy od rodziny i od danego człowieka. Trzeba umiejętnie rozporządzać swoim czasem, bo w przyszłości można tego żałować. Powinniśmy pamiętać, że człowiek ma przeciętnie 72 okazje na chodzenie po opadłych, kolorowych liściach, na rzucanie się kulkami śniegu, na wspólnie spędzoną Wigilię, na obserwowanie piękna budzącej się do życia przyrody. 72 lata to dużo czy mało? Ile czasu poza pracą lub szkołą spędzasz przed komputerem lub telewizorem? Ile czasu poświęcasz na słuchanie muzyki? Ile czasu dziennie żyjesz w świecie realnym a nie wymyślonym? Który świat jest według Ciebie ważniejszy?