Genezy tego najgłośniejszego politycznego wydarzenia bodaj od roku 89, należy się doszukiwać nieco wcześniej. Chwiejna koalicja PiS-Samoobrona-LPR w końcu uległa rozkładowi. Kilka miesięcy wcześniej z PiSu po głośnej debacie na temat zmiany konstytucji i zapisania w niej ochrony życia poczętego, wyodrębniła się Prawica Rzeczypospolitej na czele z Markiem Jurkiem, który zrezygnował także z funkcji marszałka sejmu. Jak wiadomo zmian nie udało się wprowadzić, a jego miejsce zajął Ludwik Dorn. Centralne Biuro Antykorupcyjne wysunęło zarzuty wobec Andrzeja Leppera, którego zdymisjonował premier, aresztowano Janusza Kaczmarka, a prokuratura urządziła sobie happening z udziałem dziennikarzy i niczego nieświadomego byłego szefa MSWiA uwiecznionego przez kamery w hotelu Marriot. Sprawa wzbudziła wiele kontrowersji, rodzima scena polityczna podzieliła się na PiS i resztę świata. Opozycja, do której przeszła też Samoobrona i LPR stanęła murem w obronie Janusza Kaczmarka, nie obyło się bez porównań do amerykańskiej afery Watergate. Pojawiły się też głosy o koalicji z Samoobroną bez Andrzeja Leppera co dodatkowo podkopało wiarygodność partii rządzącej.

Liga Polskich Rodzin i Samoobrona utworzyły więc dziwaczny twór pod kryptonimem „LiS” – Liga i Samoobrona. Jarosław Kaczyński powiedział nawet, że „drapieżne kaczory potrafią porwać LiSa”. Kilka tygodni później mogliśmy się dowiedzieć, że Platforma Obywatelska to istna „ciamcialamcia”. Nim do tego jednak doszło, inicjatywa LiSu rozeszła się po kościach. Roman Edukator porozumiał się więc z Januszem Korwinem-Mikke, oraz Markiem Jurkiem i powstał twór jeszcze bardziej dziwaczny – Liga Prawicy Rzeczpospolitej. Jak się miało później okazać, twór niezbyt udany. Lewica i Demokraci powstała z połączenia SLD, SDPL, UD i PD, a do wyborów poszła z hasłami socjaldemokratycznymi, próbując odświeżyć nieco swój wizerunek. Twarzą ich kampanii wyborczej był Aleksander Kwaśniewski. Polskie Stronnictwo Ludowe ze swoim żelaznym elektoratem nie musiało się specjalnie prężyć, Waldemar Pawlak pod sztandarem społecznej zgody i pokoju prowadził swoją kampanię bez większych fajerwerków.

Wydarzeń było bez liku. Filipińska choroba Aleksandra Kwaśniewskiego, Józef Oleksy, Jerzy Miller czy Piotr Ikonowicz z Polskiej Partii Socjalistycznej zdecydowali się startować z list wyborczych Samoobrony. Politycznych transferów było więcej – Nelly Rokita, oraz Maciej Płażyński z list PiSu. Z listy PO z kolei - Bogdan Borusewicz, oraz Radosław Sikorski, kojarzeni do tej pory z partią braci Kaczyńskich. Niejednoznacznie zachowywał się też Kazimierz Marcinkiewicz, przejawiający ciągoty w stronę Platformy Obywatelskiej, mówi się, że wystąpił z partii. Ostre słowa Władysława Bartoszewskiego, który stanął po stronie Donalda Tuska również nie były bez znaczenia. Wielkie wybuchy przemokniętych kapiszonów, sprawy w trybie wyborczym - od oszczerstw pod adresem Saby, psa Ludwika Dorna, po poważne oskarżenia pod adresem środowiska SLD ze strony Zbigniewa Ziobry. Prawdziwa walka trwała jednak między dwiema najpotężniejszymi siłami - między Polską solidarną, a Polską liberalną. Każdy ruch wroga był bez skrupułów krytykowany. Jakiekolwiek działania przybierały wręcz znamiona rodem z greckiej tragedii – czego by nie zrobić i tak będzie źle. Decydujące znaczenie miała chyba jednak sprawa Beaty Sawickiej, delikatnie mówiąc, zniszczonej przez CBA. Miliony polaków oglądając zapłakaną posłankę uznało najwyraźniej, że coś pękło, że pewna granica została przekroczona. Wprawdzie nie robiłbym z niej męczennika politycznego, ale działania CBA w stosunku do niej poszły zdecydowanie zbyt daleko. Cykl przedwyborczych debat również był bardzo emocjonujący, chociaż z wyjątkiem debaty Kaczyński-Tusk, zwycięstwa nie były jednoznaczne.