Jeśliby pozostać przy takim stwierdzeniu, to wszelkie próby rozszyfrowania czy też wgłębiania się w nie odkryte jeszcze zakamarki, kryjące tajniki świata są pozbawione logicznego sensu. Wykonywanie zbędnego działania jest dodatkowym komplikowaniem sobie życia.  Coś, co z góry zostało pozbawione jakiegokolwiek sensu, jest zdecydowanie marnowaniem niezbędnego czasu, którego człowiek nie posiada zbyt wiele by mógł go bezmyślnie trwonić rzucając na prawo i lewo.

Od zarania dziejów poszukiwana jest odpowiedź na fundamentalne pytanie o sens życia, kwestia ta [ można by rzec] stała się prawdziwą udręką i nierozwiązywalną  zagadką przekazywaną z pokolenia na pokolenie.

Zabrzmi to dość egoistycznie, lecz w celu odnalezienia własnego "JA" powinniśmy wpierw odseparować się od środowiska wspólnoty, wyjść poza rzeczywistość by obrać inną perspektywę i ostrość widzenia, by móc poznać i zrozumieć prawdziwą istotę rzeczy. Wkraczając przy tym na drogę dość krętą i zawikłaną w poszukiwaniu własnego świata i przede wszystkim naszej w nim roli.

A jeśli rzeczywiście życie jest pozbawione jakiegokolwiek sensu?  To, po co żyjemy?
Po co to wszystko? Być może po nic. Chociaż jeśli by nam na niczym nie zależało, byłoby pozbawione sensu, ale przecież nam zależy.

Z drugiej jednak strony zastanawianie się nad sensem ludzkiego życia, samo w sobie jest bez sensu. Jak powiedział Freud;
" Gdy ktoś zaczyna sobie zadawać pytanie o sens życia i śmierci, znaczy to , że jest chory, gdyż nic takiego jak sens życia i śmierci obiektywnie nie istnieje."

Spoglądając na ów problem z takiej perspektywy wszystko jawi się w zupełnie innych barwach, całe nasze życie, a może raczej samo podejście do niego staje sie śmieszne i nie powinniśmy podchodzić do niego z taką powagą , biorąc wszystko na serio, bo jeśli jest to jedyne rozwiązanie, nie pozostaje nam nic innego jak pogodzenie się z własną śmiesznością .