Jestem chłopcem. Jakby nie patrzeć. Płeć męska. A więc pamiętnik to raczej rzecz nie dla mnie. Nie wiem, hm. Zapisywanie swoich myśli, codzienności, przeżyć, ważnych momentów - to dobra sprawa, jeśli: 1. czujemy się samotni i nie mamy się komu zwierzyć; 2. wstydzimy się o czymś mówić. Dobra, założę pamiętnik, czemu nie.No dobrze, ale pamiętnik internetowy? Dostępny dla wszystkich?

Hm.

Może to dziwne, ale ja swój blog założyłem, zaraz po uzyskaniu dostępu do internetu. Dlaczego? Bo inni mieli. Powód równie błahy co i głupi. Ale to zrobiłem.

Dzień w dzień. Miesiąc po miesiącu. Opisywałem, zawierałem kontakty, czułem się dobrze. Ba, czułem się wspaniale. Ktoś mnie rozumiał. Ktoś kogo nie znam. Kto może okazać się kimś zupełnie innym niż tym za którego się podaje, rozumiał mnie i - co zdumiewające - pomagał.

Blog strasznie pożera czas. To jest minus. Tworzy się takie minispołeczeństwo, grupa, coś co nie pozwala Ci przestać myśleć o "życiu blogowym". Można się zatracić, naprawdę.

Ale, ale!

Blog to rzecz, której zawdzięczam wszystko co teraz mam. Przez właśnie owy blog, poznałem moją dziewczynę. Kobietę mojego życia. To wspaniałe. Przez zwykły, głupiutki blog. To zarazem zaskakujące i cudowne. Do czego dążę? Piszmy blogi, a nuż się uda...