"Gazeta Wyborcza" odmówiła patronatu Konferencji na temat Dyspraksji

organizowanej przez panią Małgorzatę Kruszewską-Przygodzką z Fundacji "Szkoła Niezwykła"...


Przykre to bardzo, zwłaszcza, że to w "Gazecie" widziałam kiedyś poruszający fotoreportaż o dzieciach - ofiarach przemocy. Wśród nich - jedno było najprawdopodobniej dyspraktyczne i zostało pobite, bo nie umiało zawiązać sznurówek... Przemoc była dla jednego redaktora ważnym problemem, ale sama dyspraksja została zlekceważona przez innego. Bycie dyspraktykiem nigdzie nie jest łatwe, a zwłaszcza w Polsce, gdzie wiąże się z brakiem zrozumienia i specjalistycznej pomocy.


 A ja... jestem dyspraktykiem i jestem kobietą. Ta zależność oznacza niemożność noszenia wysokich obcasów... Dosłownie i w przenośni. Między innymi dlatego, że wciąż tak wielu ludzi nie chce się dowiedzieć o dyspraksji. A dyspraktycy nie są kolejną roszczeniową grupą społeczną... Są to ludzie twórczy, których specyficzne trudności planowania motorycznego i ideacyjnego tłamszą wrodzone talenty.


O co walczy pani Małgosia z Fundacji "Szkoły Niezwykła," której odmówiono umieszczenia loga Gazety na stronie Konferencji? O rozszerzenie świadomości wszystkich środowisk na temat wpływu dyspraksji na życie osób na nią cierpiących i ich otoczenia. O to, by tolerancja dla zaburzeń motoryki małej i dużej szła automatycznie za akceptacją wpływu dyspraksji na procesy myślenia, nauki i percepcji świata dyspraktyków - od ich wczesnego dzieciństwa po dojrzałą dorosłość.


O to, by wymagania względem osiągnięć szkolnych wobec dyspraktyków były tak dostosowane, by mogli oni wykorzystać swój niezwykły potencjał twórczy i nie tracili cennych sił na typowo odtwórczy wysiłek szkolny. O to, by mieli oni szansę pokochać życie i docenić jego wartość, mimo ich "nieuczesanych," rozpierzchających się myśli... O to, by nie padali ofiarą przemocy - z zewnątrz i wewnątrz - autoagresji, która rodzi się, gdy dyspraktyk jest sam na sam ze swoim problemem i nigdy nie założy wysokich obcasów.
Dyspraktyczka...