W obecnych czasach obchody powstania warszawskiego nigdy nie obejdą nie bez większego "echa". Olbrzymie poświęcenie dziesiątek tysięcy młodych ludzi jest celebrowane nie gorzej niż niektóre katolickie święta. W poczet lektur szkolnych wprowadzone są takie dzieła jak min. "Kamienie na szaniec". Każdy szanujący się obywatel Rzeczypospolitej Polskiej łączy rok 1944 ze powstaniem, nie są mu obce
takie pojęcia jak "AK" czy "Szare szeregi" i kojarzy takie nazwiska jak Komorowski". Przechadzając się w muzeum powstania warszawskiego karmię wyobraźnie dramatycznymi obrazami. Przenikam historię tych katastrofalnych wydarzeń i za zamkniętymi powiekami widzę ogień i krew. Nie, nie jestem osobą, której wydarzenia drugiej połowy 1944 r. są obojętne. Wiele osób narzuca mi, że powinienem mocniej stąpać po ziemi i nie wnikać w ten świat. Z pewnością maja ku temu wiele racji chociażby z tego względu, że Niemcy są obecnie naszymi sojusznikami i istnieje silna więź miedzy naszymi narodami. Ja jednak buduję obraz ówczesnego narodu. Mocnego Narodu Polskiego, silnego społeczeństwa. W tym momencie kwestię militarii, gospodarki i polityki zostawiam prawdziwym historykom. W głowie buduję wizję tych ludzi, którzy w obliczu zagrożenia potrafili połączyć swoje siły, obywateli, których stać było na wielki wysiłek i... pomoc. Tak naród polski był z pewnością kiedyś mocniej związany. Nawet w sytuacji gdy w uszach rozchodził się grzmot hitlerowskich bomb a powietrze przesiąknięte było nienawiścią agresora, Polacy potrafili udzielić sobie wzajemnie pomocy. Każdy dzieląc się ostatnim kawałkiem chleba dawał przykład potężnego uczucia - uczucia wspólnoty.

Ten heroiczny przykład powinien poznać każdy nasz obywatel. Niezależnie od wieku powinien się zastanowić nad ta historią i porównać ja ze współczesnym zachowaniem. Powiesz, że to była sytuacja wyjątkowa a teraz nikt nam nie grozi, nie jesteśmy w stanie wojny po co więc to analizować. Ja jednak widzę całą masę innych zagrożeń, niektórych równie destrukcyjnych. Moc zniszczenia siedzi w nas. Jest to moc nienawiści, moc pieniądza. Z pewnością nie muszę przytaczać statystyk informujących ilu spośród naszych rodaków wyjeżdża za granicę. Nie ulega wątpliwości jaka jest tego przyczyna. Ja jednak zastanawiam się gdzie podziała się nasza solidarność. Dlaczego osoby opuszczające kraj słynący z Jana Pawła II, Wałęsy i Solidarności, po przekroczeniu granic zatracają te wszystkie wartości. Dlaczego tak często słyszę historię o rodakach, którzy za granicą okradają własnych ziomków. Wśród grupy Polaków pracujących w jednym zakładzie żaden nie ma do siebie zaufania. Jaka jest przyczyna tego, że na polskie msze przychodzi tak mało osób skoro Polska to taki religijny kraj. Skąd tyle zakłamania. W sytuacji gdy paru rodaków mieszka w jednym domu każdy ma jakieś tajemnicy i nie potrafi zaufać drugiej osobie. Bardzo trudno jest znaleźć porozumienie... Znów przymykam powieki i oczami wyobraźni widzę ruiny naszej stolicy. Pod ostrzałem nieprzyjacielskich pocisków nie jeden ryzykuje życie aby uratować drugą osobę. Przecież Ci bohaterzy mogą się nawet nie znać. Przed tymi wydarzeniami nie widzieli się na oczy nie dzielili wspólnych radości ani smutków. Dlaczego wiec teraz jeden Polak okradnie, oszuka i źle życzy drugiemu?