Emancypacyjne postulaty są niesłyszalne w przestrzeni publicznej, a, co gorsza, nieliczne środowiska lewicowe są skoncentrowane na sporach między sobą i działają w rozproszeniu. Narastająca dominacja prawicy miała niestety bardzo negatywny wpływ na organizację i świadomość nielicznych środowisk lewicy pozaparlamentarnej (czyli lewicy po prostu, bo trudno SLD czy SdPl nazwać partiami lewicowymi). Wielu działaczy lewicowych, często nieświadomie, buduje swój obraz świata w oparciu o dominujący język. Stąd też w licznych organizacjach anarchistycznych czy socjalistycznych coraz częściej pojawiają się zdumiewające wyrazy sympatii dla PiS-u jako formacji rzekomo uwrażliwionej na problemy biedy i wykluczenia społecznego. Autorytaryzm, homofobia czy antyfeminizm PiS nie przeszkadza niszowym organizacjom lewicowym bronić tej partii jako bliskiej postulatom lewicowym i opierać swoich nadziei na zmianę sytuacji w kraju we wzrośnie jej wpływów. Dyskurs prawicy jest wszechobecny w sferze publicznej i przenika do masowej świadomości. W tym kontekście nie może dziwić rozpowszechniona w sektach lewicowych homofobia czy antyfeminizm, które, co gorsza, są istotną częścią światopoglądu niektórych radykalnych lewicowców. Wielu działaczy anarchistycznych lub trockistowskich przeciwstawia represjonowanych robotników (niezwykle wyidealizowanych) rzekomo uprzywilejowanym gejom i feministkom (postrzeganych przez pryzmat prawicowej ideologii). Geje, zgodnie ze schematem antysemickim, są w tym ujęciu podejrzanie wpływowymi i uprzywilejowanymi ekonomicznie ekscentrykami. Nawet jeżeli nie są oni oceniani negatywnie, to często ich walka o podstawowe prawa obywatelskie jest przedstawiana jako skandal w obliczu sytuacji jedynej grupy mającej prawa do cierpienia, czyli pracowników najemnych. Podobnie feministki są ukazywane jako bogate „paniusie”, które nie mają kontaktu z „realnymi” problemami. Elementarne postulaty feministyczne, takie jak chociażby prawo do aborcji na życzenie, dla wielu anarchistów czy komunistów są w najlepszym razie „tematem zastępczym”, który zasłania problemy „zwykłych” kobiet („zwykły człowiek” to bardzo często przywoływana figura znacznej części niszowej lewicy – oczywiście jest to tylko dziwaczna hybryda wymyślona przez rewolucyjnych radykałów). Chociażby na tych dwóch przykładach widać, w jak dużym stopniu ideologiczna hegemonia prawicy odzwierciedla się w podejściu do rzeczywistości społecznej nielicznych kręgów niszy lewicowej. Wraz z całością sfery publicznej nawet lewica mająca się za radykalną znacznie skręciła na prawo.