Jesteś nikim dla tego świata... jesteś całym światem dla swoich rodziców. Wsłuchujesz się w ciepły śmiech swojej matki - ona już teraz wie, że będziesz dobrym człowiekiem, że twoje pewne, odważne kroki będą w przyszłości rzeźbić cały ten świat, bo teraz... teraz jest nie do zniesienia. Miesiące mijają spokojnie, przyzwyczajasz się do swojego królestwa i gdyby to było możliwe, nic nie chciałbyś zmieniać. Nie rozumiesz, dlaczego mama tak głośno modli się o twoje bezpieczeństwo, dlaczego tata tak mocno chwyta ją za rękę, gdy schodzi po schodach. Czujesz się nieswojo, bo przecież nic ci nie grozi, a wszyscy wokół wypowiadają magiczne zaklęcia, abyś czuł się jeszcze bezpieczniej. Czujesz, jak mama czasem płacze w samotności, przerażona, czy podoła nowym obowiązkom. Noc i dzień wyglądają prawie tak samo i pewien świt zmienia wszystko. Czujesz jak magiczna komnata wyprasza cię gwałtownie, szturchając w delikatne ramiona. Choć sam nie masz pojęcia jak wyglądasz, podwijasz pod siebie nóżki i próbujesz zakryć twarz. Czujesz jak wielka siła towarzysząca głośnym krzykom mamy wypycha cię w stronę światła. Niska temperatura przeszywa twoje ciało, a blask szpitalnych lamp przeszywa cieniutkie powieki. Niezdolny do zaabsorbowania wszystkich bodźców zatapiasz swą rozpacz w głośnym krzyku, który ku twojemu zaskoczeniu budzi radość odczuwalną w głosie rodziców. Choć jeszcze nie jesteś w stanie objąć swą świadomością wagi tej sytuacji, otrzymujesz pierwszy sygnał od tego świata:

Będą takie chwile, gdy pełny przerażenia, szukając rozpaczliwie pomocy i ukojenia, będziesz otoczony tłumem radosnych ludzi, nie zdających sobie sprawy z twojej bolesnej tragedii.

Tym razem los jest dla ciebie łaskawy, ciepłe dłonie kładą cię na piersi matki. Znów czujesz błogi spokój i ciepło, za którym już tak bardzo tęsknisz. Jeszcze nie wiesz jak świat jest zimny, dużo chłodniejszy od tego co poczułeś chwilę temu. Ludzie będą przerażać Cię mroźnym spojrzeniem, już niebawem dowiesz się jak wielka potrafi być ich obojętność. Szczęśliwym trafem masz kochających rodziców, którzy będą przez kilkadziesiąt lat starać się zrównoważyć bolesne chwile swoją bezkresną miłością i niewyczerpanym zasobem cierpliwości. Choć trudno ci w to uwierzyć - nie wszyscy mają ten luksus. Po krótkim czasie oswajasz się z nową sytuacją. Rozchylając nieśmiało powieki, przez pryzmat swoich łez widzisz zdeformowane kontury. Pękasz ze śmiechu widząc kształty rodziców... po cichu modlisz się, żeby szybko doszli do siebie. Mijają błogie miesiące, okazuje się, że świat jest pełen kolorów, a rodzice nie wyglądają tak tragicznie jak przy pierwszym spotkaniu. Zastanawiasz się dlaczego płaczą słysząc twój pierwszy uśmiech, czując jak świadomie dotykasz ich zmęczonej skóry. Te ręce spędziły wiele lat próbując stworzyć dla ciebie to królestwo. Chociaż wciąż nie jesteś na to gotowy, świat ponownie wysyła do ciebie znak: