Felietoniści na całym świecie prześcigają się w domysłach na temat sukcesu powieści. Liczby są imponujące; w ciągu 3 miesięcy sprzedano aż pół miliona egzemplarzy.
Fabuła dotyczy historii 18-letniej Helen Memel, która po nieudanej depilacji odbytu trafia do szpitala, by operacyjnie pozbyć się narośli-pozostałości po infekcji. Leżąc na oddziale bez żadnych skrupułów, nie mówiąc już o wstydzie opowiada m.in o hemoroidach, własnoręcznie robionych tamponach. Poleca też pielęgniarzowi fotografowanie miejsc, które uchodzą jej dociekliwemu spojrzeniu <odbytu>.

Helen jest wprost zafascynowana odkrywaniem tajemnic własnego ciała.
Roche prezentuje bohaterkę, która ma niecodzienne podejście do higieny; począwszy od rozkoszowania się własnymi śluzami, smakowaniem smarków, skończywszy na ogromnym entuzjazmie korzystania z publicznych toalet, gdzie świadomie siada na desce klozetowej, "przywłaszczając" sobie wszystkie bakterie.
Wygląda na to, że "Wilgotne miejsca" muskają któregoś ze społecznych nerwów. To tam, ze szczegółami, opisane jest to co zazwyczaj ukrywamy, to co uważamy za swoją sferę prywatną, czyli tabu. Autorka, pozbawiona lęku, wypowiada na głos to, o czym zwykli zjadacze chleba boją się nawet myśleć!
Rzeczy, które w nas wywołują odrazę, Helen ekscytują. Charotte Roche przyznaje, że do napisania powieści nakłoniła ją refleksja: dlaczego własne ciało potrafi być takie wstrętne?
Jak powiedziała Paulina Reiter: " po "Monologach waginy" i "Aparacie, który dała mi matka" - książce o kobiecie z nerwicą pochwy, nadszedł czas by w kobiecej literaturze przemówił odbyt!" "Wilgotne miejsca" to radykalne odciążenie od absurdalnej kultury  higieny.
Cóż na to mężczyźni?

Zagłębiając się w fora internetowe, można rzec, że dla facetów wciąż najobrzydliwszą rzeczą są: włosy na nogach, pod pachami, i na kobiecym łonie. Hmmm polecam "Wilgotne miejsca"  ;)