Coraz częściej wydaje mi się, że Wisława Szymborska jednak miała rację. A właściwie to nabieram pewności. Ten kraj jest chory.
Patriotyczne to nie jest, ale to nie dlatego, że nie kocham tego kraju, bo kocham. To raczej przez ludzi, którzy w nim żyją i tu znowu musze wytłumaczyć, że nie wszystkich. Tylko tych, którzy na codzień zdobią ekrany naszych telewizorów. Tak, tak, mówię tu o naszych kochanych politykach. Przykro patrzeć na to wszystko, co się teraz dzieje, na ten cały cyrk z którego śmieje się cały świat.
Nie mówię tu o naszej najwyższej władzy rządzącej podobnej do siebie "jak dwie krople wody", bo ten temat już się przejadł, co oczywiście nie zmienia faktu, że tego nie toleruję. Nie mówię też o tej najśmieszniejszej z afer i o kobiecie, która nie wie z kim, bo to też jest już przez wszystkich wyśmiane. Pierwszym z hitów ostatnich dni jest dla mnie wspaniały, podgrzewany chodnik, jaki ma powstać przed Pałacem Prezydenckim. Wszystko fajnie i pięknie, tylko dlaczego kilka dni po feralnym upadku premiera? Może to ja jestem dziwna, bo nie wierzę, że plany powstania tego "cudownego chodnika" były już dawno? No cóż, dla mnie to nie jest zabawne. Zamiast wydawać pieniądze na podgrzewane chodniki mogliby zatrudnić kogoś do odśnieżania.
Nastepny hit? Proszę bardzo... zdolny i szanowany przez inne kraje minister odchodzi z rządu. Czemu pytam? Bo tak, bo chciał, czy może tylko po to, żeby na najważniejszej międzynarodowej konferencji poświęconej światowemu bezpieczeństwu, tarczy antyrakietowej i polityce energetycznej pojawił się dyrektor departamentu w kancelarii premiera, czyli w sumie ktoś nie zainteresowany. Taaak, to pewnie dlatego. Bardzo mi się to wszystko nie podoba, bo to oznacza, że naprawdę niedługo nie zostanie tu nikt poza politykami.
Kolejne komisje śledcze, afery łapówkarskie - już nawet większości społeczeństwa to nie rusza, bo jak coś nowego codziennie "wychodzi na jaw" to przestaje być ważną informacją, a staje się powodem do wyłączenia TV.
Jako wielka "fanka" historii, a przede wszystkim tej z okresu II Wojny Światowej i Powstania Warszawskiego, nie byłabym sobą, gdybym nie zapytała, czy o to oni walczyli? Bo mi się wydaje, że nie.
Może to ja nie mam racji, może to wszystko jest normalne, nie wiem, ale całe szczęście, że mam prawo napisać, co myślę (bardzo możliwe, że takie prawo niedługo się skończy). A myślę, że jak nic się nie zmieni, to naprawdę nie bedzie tu nikogo za jakiś czas.