Otóż pokrótce wyjaśnię w czym rzecz. Pewien profesor antropologii ewolucyjnej na Uniwersytecie w Oksfordzie Robert Dunbar zdobył popularność dzięki teorii, w której bazując na rozmiarach naszej kory nowej, oszacował wielkość tzw. liczby Dunbara (150) . Liczba ta określa poznawczy limit liczby osób, z którymi możemy utrzymać stabilne relacje społeczne odnoszące się łącznie do życia realnego oraz wirtualnego. Przez stabilne rozumiał on wiedzę o tym, kim dana osoba jest i jak odnosi się ona do pozostałych osób przez nas znanych. Wielkość tej liczby ograniczała ludzkie populacje w erze preagrarnej, kiedy to nasi przodkowie żyli w niewielkich grupach hominidów. Nawet dziś, w izolowanych populacjach mieszkańców Ameryki Południowej, Afryki czy Oceanii liczebność grup nie przekracza 150. Teorie potwierdza fakt ,że dzisiejsze urzędy konstruowane są, by w żadnym nie pracowało więcej niż 150 osób. Innymi słowy, człowiek biologicznie nie jest w stanie utrzymywać relacji z więcej niż 150 osobami.

Spoglądając na najbardziej rozpowszechniony portal w Polsce można mniemać że teoria została podważona. Albowiem średnia znajomych plasuje się wyżej ponad 150 jakie statystyczny „klasowicz” deklaruje. Czy związku z tym zmieniała się pierwotna budowa mózgu? Czy może ów "klasowicze" w żenujący sposób fałszują rzeczywistość? Być może właśnie to efekt, że stajemy się społeczeństwem „szeroko pasmowym”. Brnąc na wskroś w hiperkomunikację współtworzymy cyberkulturę poprzez cybernarzędzia. Sam osobiście dawno już nie napisałem przy pomocy kartki i pióra żadnego listu , aby wysłać wiadomość przyjaciółce. Możliwe, że już nigdy to nie nastąpi ,gdyż jestem uzależniony od klawiatury, myszki, touchpada a lekcje kaligrafii odeszły w niepamięć. Zatem czy należałoby wedle potrzeby ponownie zdefiniować słowo „znajmy”? Nie wiem. Prawdą może być odpowiedz TAK i nieprawdą odpowiedz NIE. Kwestia umowy społecznej. Natomiast wiem, że na Allegro można kupić znajomych do swego profilu. A może jednak w tych stadach przewijających się szablonowych osobowości (a raczej braku osobowości szarych plam) jest coś nieludzkiego? Posthumanistyczna osobowość nie potrzebuje humanistycznych prawideł. Ani człowieczych znajomych ani człowieczych nieznajomych. To co klasycznie ludzkie jeszcze w postmodernizmie wydaje się dziś zatracać ostatnią nadzieję sensu. Logika posthumanizmu zakosztować może go jedynie w presupozycji. Możliwe, że współcześni nie potrzebują głębi znajomości skoro indywiduum również zatraciło poczucie wartości i sensu. Indywiduum można kupić na Allegro. Razem z jego brakiem wartości oraz bezsensem. Mimo wszytko „człowiecze szczenie” nie jest takie naiwne. Raczej świadome, iż ewolucji nic nie kontroluje. Bo brak potrzeby głębi relacji niekoniecznie jest czymś gorszym. Relacja bardziej dostosowana do czasów społeczeństwa „szeroko pasmowego”, w której szansa, że liczba stopni separacji pomiędzy ludźmi z sześciu zmniejszy się do dwóch lub trzech może przynieść słodszy owoc niż pełna „melancholii” stagnacja. Tego typu rozumienie wyrażenia „znajomy” jest czymś nowym. Nie powinno się go postrzegać w moralizujących kategoriach ludzkiego dobrał i zła, gdyż jest po prostu inne. Na pewno do klasycznych kategorii Dunbara nie należy.