Elektronika oraz komputeryzacja wkradają się coraz bardziej w życie każdego z nas. Patrząc w przeszłość z łatwością możemy stwierdzić, że bywały domy, w których trudno było szukać nawet najprostszych urządzeń jak kalkulator, natomiast dziś urządzenia posiadające nawet kilka mikroprocesorów zajmują znaczną pozycję w naszych domach. Można śmiało stwierdzić, że obecnie nie potrafilibyśmy bez nich funkcjonować w sposób normalny.

Wraz z upływem czasu zmieniały się również zainteresowania elektroników. Kiedyś dużo radości dawało zbudowanie wzmacniacza bądź radia. Dziś jest podobnie, jednak zainteresowania te skłaniają się bardziej ku technice cyfrowej. Prawie wszystkie nowoczesne urządzenia korzystają z różnego rodzaju nośników danych, dlatego uważam, że powinno się o nich wspomnieć kilka słów.

Nośniki danych – urządzenia pozwalające na fizyczne zapisanie danego rodzaju informacji w celu przeniesienia ich do np. innego komputera. Informacje te mogą być w późniejszym czasie wielokrotnie z tych nośników odczytywane. Rozróżniamy takie pamięci jak:

- magnetyczna,

- optyczna,

- półprzewodnikowa fleszowa
Magnetyczne

Magnetyczny nośnik pamięci dyskowej. Informacje przechowywane na elastycznym krążku z tworzywa sztucznego, zamkniętego w elastycznej lub sztywnej obudowie. Wykorzystywany w specjalnie przystosowanych napędach dyskowych. Zezwala na wielokrotny zapis oraz odczyt danej informacji. Dyskietki można podzielić ze względu na rozmiar: 3; 3,5; 5,25 lub 8 cali oraz ze względu na pojemność: 720 KB (DD); 1,44 MB (HD) lub 2,88 MB; 1,2 MB; 1,7 MB. Dziś jest to nośnik coraz rzadziej stosowany.


Optyczne

Technologią, która została upowszechniona na skalę masową to technologia CD ( Compact Disk ). Jest ona owocem współpracy firmy Sony oraz Philips. W roku 1980 powstał pierwszy standard dysku dźwiękowego CD-DA. W roku 1985 firmy te wprowadziły standard CD-ROM, a w roku 1990 CD-R i 1995 CD-RW.

Popularny rodzaj dysków CD ma średnicę 120mm lub 80mm i grubość 1,2mm. Standard opisuje, że waga dysku o średnicy 120 mm zawiera się w przedziale 14-33g, jednak większość z nich waży w granicach 15g.

Po środku płyty znajduje się otwór którego średnica została znormalizowana. Średnica ta wynosi 15mm i może zostać powiększona do 15,10mm. Wokół otworu znajduje się obszar, za pomocą którego dysk łączy się z napędem.

Płyta zbudowana jest z poliwęglanu, nad którym umieszczona zostaje 55mm warstwa aluminium. Obraz nanoszony jest za pomocą lasera nagrywarki na warstwę lakieru akrylowego, znajdującego się na górnej powierzchni nośnika.

W warstwie czystego aluminium lub jego stopu, która odbija światło słoneczne, zostaje wytłoczona ścieżka składająca się z pitów (wgłębień) i landów (płaszczyzn). Zauważyć można, że ścieżka (track) ma w tym przypadku dwa znaczenia: oznacza pojedynczy utwór znajdujący się na płycie oraz tor, który zaczyna się w pobliżu osi obrotu i kończy na zewnętrznej krawędzi płyty.

W poliwęglanowej warstwie fala zmienia swoją długość na 503 nm. Głębokość pitów na ścieżce wynosi 0,12 µm i równa się 1/4 długości fali. Ścieżka fizyczna zaczyna się 23 mm od osi obrotu i ma szerokość 0,4 µm. Położenie jej nie ulega zmianie w zależności od średnicy płyty. Długość landu oraz pitu musi zawierać się w przedziale 0,833-3,054 µm. Na 1 cm promienia nośnika znajduje się 6250 zwojów ścieżki fizycznej, co na dysku zajmuje pierścień o szerokości ok. 33mm i długości ok. 5800m. Gęstość zapisu wynosi w granicach 6,5 MB/cm2.

Występują również dyski niestandardowe, w których zwiększą się pojemność do 870 MB. Odbywa się to poprzez zmniejszanie szerokości ścieżki i bardziej ścisłemu umieszczaniu zwojów.