Zbyt pewni jutra, tak określiłabym 99% ludzi, z którymi rozmawiam, pisuję, widuję się. Na zakończenie rozmowy nie dziwi nas często wypowiadane: do zobaczenia, do jutra, zadzwonię później. A co jeśli zobaczenia, jutra, czy tez później nie będzie? Gro z nas zasypiając nie zdaje sobie sprawy z tego, iż jutro może obudzić się w inny świecie, bądź nie obudzić się wcale, przecież nikt  nie ma pewności czy nie liczy się tylko tu i teraz. Nie chcę upubliczniać moralizatorskiego wykładu, typu jutro wszyscy umrzemy, gdyż nie taki mój cel. Moim celem jest zwrócenie uwagi na ułamek sekundy, który właśnie poleciał daleko w czasoprzestrzeń. Uświadomić, iż mogę nie skończyć tego artykuły, bo ten wyższy o jedyne miliard centymetrów  będzie miał inne plany wobec mnie. Dać do zrozumienia, że i ty możesz nie skończyć czytać moich głosek splecionych w słowa. Ale zapewne większość z nas zrobi grymas na twarzy, zgrzyt zębem, uniesie brwi i pomyśli przecież mnie to nie dotyczy. Tak często w obliczu wielkich tragedii, o których słyszymy, czy też czytamy jesteśmy przekonani, że nas nigdy nie spotka nic podobnego. Ta świadomość sprawia, iż nie trudno nam o sen, jednakże upadki są o wiele bardziej bolesne - wiem, co mówię. Beztroska mija, gdy pomiędzy literami słowa   ż y c i e tryskają łzy, serce bije o wiele szybciej niż zwykle, a oś konstruktywna całej sprzeczności zagęszcza się w głowie. Czas nigdy nie uleczy naszych ran, sprawi jedynie, iż kąciki ust któregoś dnia pójdą leciutko do góry.