- Hmm.. Hamburgery. I grubasy. Duuuużo grubasów.

Ale czy za to można pokochać Stany? Bez odbioru.

Ludzie powszechnie znudzeni są "wszędobylstwem" Amerykanów. W kinie, polityce, gazetach. Są wszędzie. Zdominowali rynki przemysłowe, rozrywkowe, edukację. Dlaczego? Co takiego mają w sobie?

Zawsze pociągał mnie Zachód. Nie wiem dlaczego. Po prostu pełna swobody kultura, czasami aż za bardzo opakowana w kolorowy plastik podobała się nastoletniej dziewczynce. Dziewczynka się nie zmieniła, może troszkę podrosła. Ale teraz zachód podoba się jej bardziej jako Przyszłość. Co więcej przyszłość otwierająca wiele ciekawych bram. Trzy tygodnie spędzone w kraju wolności zmieniły trochę moje podejście do świata. Życie w normalnej, amerykańskiej rodzinie było prawdziwą szkołą przetrwania. Ich życie to nie sielanka, USA to nie kraj miodem i mlekiem płynący. Ludzie pracują, młodzież pracuje, ale wie dlaczego i ma po co. Już w szkole średniej mogą decydować o własnej przyszłości, bo kraj daje im szansę.

Ameryka to nie rozkapryszone gwiazdki pop, milionerzy i hip-hopowcy imprezujący na dachach pięciogwiazdkowych hoteli. To nie biegające po ulicy hamburgery i tłuste grillowane kiełbaski. To nie Paris Hilton i Prezydent Bush. Dla mnie Ameryka to ludzie - zmęczeni, ale zawsze uśmiechnięci. Ludzie, którzy wiedzą, czego w życiu chcą - jak ja. To w kraju starych samochodowych kin, ogromnych farm, porannych grzanek i licealnych, balowych sukienek się zakochałam. I wcale nie przesadzam. Nie byłam w Stanach u cioci na wakacjach. Przez trzy tygodnie byłam AMERYKANKĄ. Wiem, że jest trudno. Ale wiem też jak pięknie może być, gdy się uda.