za którą w wypadku kradzieży, na mocy ekstradycji, czyli czegoś extra, trzeba zwrócić samolot. To nie bajka, to realia PRL-u oraz absurdy, które rządziły wtedy polskim społeczeństwem.

Prezes klubu sportowego „Tęcza”, Ryszard Ochódzki zwany Misiem, ma wyjechać do Londynu. Zostaje jednak zatrzymany, bo z jego paszportu wyrwano kilka kartek. Ochódzki podejrzewa, że zrobiła to jego żona Irena, by uniemożliwić a przynajmniej opóźnić jego wyjazd i dotrzeć do Londynu przed nim. Małżonkowie założyli przed laty konto w jednym z londyńskich banków. Odejście Ireny zmusiło ich do podzielenia posiadanych dóbr. Pieniędzmi zdeponowanymi za granicą żadne z nich nie chce się jednak dzielić z drugą stroną. Całą sumę zgarnie, więc ten, kto pierwszy dotrze nad Tamizę…(info okładka płyty)

Film rozpoczyna kilka absurdalnych sytuacji, które już wywołują u nas śmiech. Zaciąganie sieci na kierowców przez milicjantów, pakowanie wódki do słomianych misiów, „miła” obsługa w sklepie, rozpadający się Fiat 126p od jednego kichnięcia, sprawiają, że nie możemy oderwać wzroku od telewizora i z pewnością nie oderwiemy go przez najbliższe 111 minut. Mnóstwo kultowych dialogów, komicznych scen oraz kapitalna gra aktorska to podstawa, której brakuje współczesnym komediom. Dla młodego pokolenia jest to świetna lekcja PRL-u oraz ogromna dawka śmiechu, natomiast dla ich rodziców niesamowita okazja do wspomnień niezapomnianych chwil tego zawiłego okresu.
Zakończenie filmu - wykład o tradycji oraz zniszczenie misia - jest w pewnym sensie nadzieją na koniec komunizmu i lepszą przyszłość dla następnego pokolenia. Historii i tradycji nie zmienimy, ale jutro możemy zrobić coś nowego, a zarazem lepszego.
Film naprawdę godny polecenia. Nie widzę w nim żadnych złych aspektów, posiada same zalety. Jeżeli jeszcze go nie widziałeś, to koniecznie obejrzyj!!