Obecny wygląd Pałacu na Wyspie jest wynikiem rozbudowy XVII – wiecznego pawilonu Łaźni marszałka wielkiego koronnego Stanisława Herakliusz Łubomirskiego. W latach 1772, 1784, 1788 i 1793 król Stanisław August Poniatowski przeobraził budowlę w klasycystyczny pałac. Mimo, że rozbudowa następowała etapami, całość jest jednolita stylowo a poszczególne części zharmonizowane.

Elewacja południowa z wgłębną galerią kolumnową, z wypchniętymi i cofniętymi partiami, obliczona na grę światła i cienia, jest malownicza i kameralna. Elewacja północna jest jej przeciwieństwem: prosta ściana z środkowym portykiem czterokolumnowym, zwieńczonym trójkątnym szczytem, stwarza wrażenie oficjalne i monumentalne. Attykę, od strony południowej, dekorują posągi kamienne, przedstawiające postacie kobiece, będące alegoriami pór roku; naroża budowli - rzeźby czterech kontynentów: Europy, Ameryki, Afryki i Azji. Całość budynku wieńczy czworościenny belwederek z rzeźbami przedstawiającymi żywioły: Ziemię, Powietrze, Ogień i Wodę. Wszystkie te rzeźby wyszły z pracowni Le Bruna.

Z korpusem głównym, usytuowanym na wyspie, połączone są dwa pawilony, stojące już poza wyspą. Łącznikami są kamienne, arkadowe mostki, dźwigające jońskie kolumnady, które pierwotnie były całkowicie przeszklone i ozdobione wewnątrz popiersiami cesarzy rzymskich.

Udając się do wnętrza - w portyku - stajemy przed elewacją, należącą do dawnej Łaźni Lubomirskiego, której dekoracja została w dużej części zachowana. Nad drzwiami, umieszczony na barokowym kartuszu, napis głosi:

HAEC DOMUS ODIT TRISTITIAS AMAT PACEM FUNDIT BALNEA COMENDAT RURA
ET Q TAT PROBOS.

Napis ten ujęto w oryginalny układ, utrudniający prawidłowe odczytanie. Był to swojego rodzaju rebus. W tłumaczeniu polskim brzmi on: “ten dom nienawidzi smutku, kocha pokój, ofiarowuje kąpiel, zaleca życie sielskie i życzy sobie gościć ludzi poczciwych”.
W przeciwieństwie do prawie jednolitej pod względem stylu architektury pałacu, jego wnętrza noszą cechy dwóch epok: baroku i klasycyzmu. Stanisław August, przebudowując Łaźnię Lubomirskiego, pozostawił dekorację barokową w trzech salach. Uszanował także w znacznym stopniu dawny układ pokoi rozplanowanych wokół centralnej sali - Rotundy.
Łazienki mają w swych dzisiejszych dziejach świetne trzydziestolecie, gdy Stanisław August zabudował je, urządzał i zamieszkiwał