Artystyczne dziwactwa

Na początku był Robert Knuth. Artysta. Absolwent gdańskiej ASP.

Ot, pewnego dnia pojawił się w Koszalinie i namówił dyrektora teatru Coby w amfiteatrze ziejącym pustkami przez większą część roku , wystawić „AIDĘ”. Przedsięwzięcie planowano z rozmachem we współpracy z austriackim dyrygentem, telewizją, operą. Miasto miało wyłożyć 500 tysięcy złotych, ale splendor byłby wielki. Tymczasem wyłożył się tylko Bałtycki Teatr Dramatyczny. Nadeszły wybory, władza się zmieniła. Zmieniono ponoć nieudolnego dyrektora teatru. Pozostały długi wobec artystów, których już zaangażowano do pierwszych prac.

Skoro nie udało się z rozmachem, to być może trzeba popracować u podstaw rozumował artysta Knuth. Rozpoczął od pomysłu prostego. Znalazł opuszczone i zaniedbane pomieszczenia kotłowni w budynku Koszalińskiej Biblioteki Publicznej. Wymyślił galerię „Scena dla eksperymentów”. Skupił wokół niej studentów Wydziału Wzornictwa Politechniki Koszalińskiej. To miejsce miało być cool, jazzy, trendy i zwyczajnie modne. Pomimo, mówiąc oględnie, „syfu” na ścianach. Aczkolwiek był on niewątpliwie elementem „klimatyczności” nowej galerii. Knuthowi chodziło o realizację działań artystycznych, które by zagospodarowały próżnię w świadomości mieszkańców miasta, a jednocześnie otwierały oczy na pewne trendy, tendencje w sztuce. Chciał tym sposobem poszerzać horyzonty i pokazywać rzeczy nieznane. Wypełniać przestrzeń publiczną. Tak to się ładnie określa. Ale nie tak całkiem dziwacznie i abstrakcyjnie wypełniać chciał. Pomimo metody czyli niekonwencjonalnych działań artystycznych opartych głównie o performance, muzykę i działania parateatralne, a też klimatyczne miejsce, podejmował tematy jak najbardziej społecznie aktualne. Moglibyśmy powiedzieć: użyteczne. Żeby nie być źle zrozumianym: nie chodziło o łopatologię i natrętną dydaktykę. Chodziło o sztukę.
Początek był znakomity. Studenci podchwycili ideę natychmiast. Biblioteka nie robiła kłopotów. Prezydent wygłosił ogniste poparcie na antenie lokalnego radia. Prasa zachwycona. Bankiet otwarcia znakomity i licznie nawiedzony przez radnych, działaczy kultury tudzież władzę wykonawczą czyli przedstawicieli Ratusza.
I na tym entuzjazm się skończył. Studentom przestało się podobać, że do każdego projektu musieli dokładać z własnej kieszeni. Mogli kotłownię wyszorować na wysoki połysk i nieco odmalować własnym sumptem, mogli przynieść nieco drobiazgów i eksponatów, ale jak funkcjonować bez telefonu? Poza tym ileż płótna, farb, klisz, farby można kupić za studenckie pieniądze? Ale tak naprawdę to goście w kotłowni przestali się podobać szefowi biblioteki. Nie tyle, że robili rzeczy inne i nieco kontrowersyjne, może i niezrozumiałe ile, że za wypinaniem piersi Pana Prezydenta i popieraniem werbalnym, nie poszły jakiekolwiek pieniądze. A tu telefon opłacaj, światło, pieniądze na materiały wyłóż. Wymogi rosły w przeciwieństwie do napiętego budżetu biblioteki. Nie wspominając o niezgodności statutowej takiej działalności. Prezydent obiecywał, w studentach rosła irytacja, Knuth był uparty.