W tomiku znajdziemy utwory, które przeładowane są odniesieniami i bezpośrednimi odniesieniami do nabożności różańcowej lub eucharystycznej, do Biblii („Jonasz”) lub Maryi („Litania”). Mimo, że język, którego Babuchowski używa jest lekki niczym chmurki na niebie nie stanowi on atutu tomiku. Powoduje on, że czujemy jakby autor przewyższał nas w swej wiedzy i mistycznych doznaniach dostępnych tylko dla wybranych. Czasami wydaje się być kaznodzieją, który poucza na kazaniu swych wiernych nie wie patrzący na deszcz przez okno / co znaczy zmoknąć / i nie zna słuchający wiatru / dotyku chłodu. Odczucia te nasilają się zwłaszcza przy czytaniu wierszy składających się na poemat „Wieniec z gwiazd dwunastu” (inspirowany podróżą do Medjugorie) z drugiej części książki. I nie pomaga tu fakt, że od czasu do czasu autor wstawia wiersze tak urzekające jak np. Nie myśl o tym, co powiesz. Uważam, że autor w tej swego rodzaju ewangelizacji mógłby odnieść ogromny sukces gdyby czasem tupnął nogą i zszedł na ziemię, by opowiedzieć o cudzie miłości i wiary stojąc na tej samej ziemi co my.

                   Tomik „Wiersze na wiatr” Szymona Babuchowskigo to dla polskiego recenzenta trudny orzech do zgryzienia. Autor chce byśmy razem z nim przeżywali i doświadczali uczuć jakie ofiarowuje nam Bóg. Ale czy w kraju, gdzie można być albo stu procentowym katolikiem, albo znienawidzonym ateistą wydanie wierszy tak mocno nasiąkniętych wiarą może liczyć na w miarę obiektywne oceny?