Po przerwie wakacyjnej powracają „nasi” politycy. Na dzień dobry fundują nam, tradycyjnie już nieświeży pasztet. Oto, jak donosi „Dziennik” trwają negocjacje w sprawie podziału łupów na trupie tzw. telewizji publicznej.


 


Według informacji „Dziennika” PiS i SLD są coraz bliżej dobicia targu w tej sprawie. PiS miałoby rzekomo otrzymać kontrolę nad telewizyjną jedynką, w zamian SLD dostałby dwójkę. Jeśli informacje te potwierdzą się oznacza to, moim skromnym zdaniem, koniec Sojuszu jako wiarygodnej formacji politycznej, która takimi właśnie posunięciami definitywnie odbiera sobie szansę na powrót do gry o większą stawkę, jaką mogłoby być dla tej partii osiągnięcie i utrzymanie poparcia społecznego w granicach 15 %. To także koniec złudzeń (jakże gorzki przyznaję) o budowie (w jakiejś niekosmicznie odległej przyszłości) silnej i nowoczesnej formacji lewicowej, mogącej skutecznie rzucić rękawicę skutecznie pacyfikującej nas intelektualnie prawicy. SLD ramię w ramię z PiS przeciw ustawie medialnej, która jednak wnosi wiele nowych i jakże potrzebnych anachronicznym mediom publicznym propozycji (choćby możliwość realizowania tzw. programów misyjnych przez stacje komercyjne) przypomina nie tylko karykaturę nowoczesnej europejskiej lewicy lecz raczej straszliwie wyglądającą hybrydę mumii z zombie paktującą z diabłem nad grobem Barbary Blidy. Szkoda słów, a o znanym nam wszystkim tak dobrze partyjniactwie nawet żal się wypowiadać.


 


Nie ulega wątpliwości, że (nad czym ubolewam) winę za takie błędy ponosi osobiście Grzegorz Napieralski. Polityk ze Szczecina, okazał się niestety być kompletnie nie czującym potencjalnego elektoratu, dość prostym w sposobie rozumowania, przeciętnym graczem, dla którego mała gra o niską stawkę jest szczytem zarówno możliwości jak i marzeń. Na domiar złego, wokół Napieralskiego nie widać żadnej postaci, która miałaby choćby i w nieco odleglejszej perspektywie zarówno potencjał jak i możliwości rywalizacji choćby o intelektualny rząd dusz w stronnictwie. SLD w zderzeniu z machinami propagandowo-wyborczymi jakimi z pewnością są zarówno PO jak i PiS wygląda jak obdarty ubogi krewny, którego sadza się gdzieś w koncie podczas przyjęć rodzinnych, tak aby nie był zbyt widoczny w zamian podając miskę z ciepłą strawą, po to żeby czasem się za dużo nie odzywał. W tym wypadku taką strawą dla ubogiego kuzyna ma szansę stać się właśnie drugi program dogorywającej TVP, kontrola nad którym temu ugrupowaniu i tak w niczym nie pomoże. Partia ta bowiem musiałaby wyzbyć się całego mnóstwa szkodliwych jej nawyków, jak choćby sposób prezentacji swoich argumentów w kwestiach ekonomicznych, przywodzący na myśl wciąż lata osiemdziesiąte, egzemplifikowany chyba najlepiej przez jedną z najbardziej anachronicznych gazet na polskim rynku prasowym jaką bez wątpienia jest „Trybuna”. Walka z PiS-em o elektorat robotniczy w tradycyjnym rozumieniu tego słowa to jest jako pracowników najemnych zakładów przemysłowych, w kraju gdzie w sektorze usług zatrudnionych jest już więcej ludzi niż w sektorach przemysłowym i rolnym razem wziętych, przypomina skok leminga ze skały do morskiej głębiny. Nie muszę dodawać, że szansa na przeżycie jest łagodnie mówiąc iluzoryczna. Tak więc, moim skromnym zdaniem, jeśli oczywiście informacje „Dziennika” potwierdzą się, jesteśmy właśnie świadkami agonii, jednego z najważniejszych przełomie 1989 roku, polskich ugrupowań politycznych jakim bez wątpienia był SLD. Szkoda, o tyle że lewica w każdym systemie politycznym ma swoją rolę do wykonania i gołym okiem widać, że jej brak takiemu systemowi z pewnością nie pomaga, z drugiej jednak strony powstaje na naszych oczach, na polskiej scenie politycznej dość duża luka, która czeka na zapełnienie. Czy znajdą się wreszcie chętni by w tę lukę wejść, z nowszym, bardziej przystosowanym do wymogów współczesnej polityki programem i sposobem jego prezentacji? To z pewnością jedno z najciekawszych pytań na jakie będą sobie musieli wreszcie odpowiedzieć wszyscy ludzie, którzy serca mają naprawdę po lewej stronie. Natomiast działaczom SLD, warto zadać pytania. Dokąd i z kim zmierzacie? Czy warto? I wreszcie parafrazując za zespołem Perfekt; Czy aby Wiecie kiedy ze sceny zejść niepokonanym??? Odpowiedź, na te retoryczne moim zdaniem pytania, pozostawiam czytelnikom.