W okresach wysokiej rozrodczości i wysokiej śmiertelności niemowląt panował fatalizm: "Bóg tak chciał", "może tak i lepiej". Kiedy niemowlęta zaczęły przychodzić na świat w mniej szybkim tempie i kiedy rozwój medycyny, higieny i możliwości właściwego odżywiania podważyły ten fatalizm, życie dziecka stało się cenniejsze” - tak powiedział przez laty angielski historyk Lionel Rose.

Autorstwo terminu „cywilizacja śmierci”, przypada natomiast Janowi Pawłowi II i jest interpretacją słów Jezusa Chrystusa, które potępiają aborcję, eutanazję, antykoncepcję, samobójstwo, morderstwo, ludobójstwo, homoseksualizm, transseksualizm, biseksualizm oraz pedofilię. Porzucenie encyklopedycznego modelu rodziny, który jest częścią zanikającej zgodnie z opinią przedstawicieli kościoła katolickiego cywilizacji życia, ma doprowadzić społeczeństwo początkowo do zniszczenia przez hedonizm, a w następstwie do samozagłady. W kontrowersyjnym sporze o aborcję, zarówno strona zwolenników, jak i przeciwników nazywa aborcję złem. Z tą tylko różnicą, że Ci pierwsi określają to mianem mniejszego zła. Problem usuwania ciąży, sprowadza się właściwie do pytania o to, w którym momencie tak naprawdę zaczyna się życie, i czy jest to chwila poczęcia, czy moment porodu: pierwszego oddechu i pierwszego krzyku. Zgodnie z żydowskim Talmudem, płód nie jest osobą i jest całkowicie pozbawiony praw. Platon akceptował aborcję głosząc, że duszę człowiek otrzymuje dopiero w momencie narodzin. Arystoteles wprowadził teorię, zgodnie z którą, ciążę usunąć można do momentu, w którym płód nie porusza się wyczuwalnie dla matki. Asyryjczycy z kolei nabijali na pal kobiety, które dopuściły się aborcji, natomiast Martin Luter mówił, że: „Jeśli zmęczą się, a nawet umrą podczas noszenia w sobie dziecka, nie ma to znaczenia. Niech umierają w owocności - dlatego tu są”.

Tymczasem zarówno dzieciobójstwo, jak i porzucanie niemowląt, są znane ludzkości od zarania dziejów. Ot, banalny przykład Romulusa i Remusa czy Mojżesza. Historia dzieciobójstwa, to historia dzieci nieślubnych. Pod koniec XVIII wieku co czwarte dziecko nie dożywało swoich narodzin. W czasach wiktoriańskich z kolei, tak bardzo trudno było wykryć umyślne zabicie swojego dziecka, że sytuacje „przypadkowego” otrucia alkoholem, syropem na kaszel, czy przyduszeniem przez śpiącą, pijaną matkę, nie były wystarczającym powodem do otrzymania wyroku skazującego. „Świadomie przeprowadzona rzeź nieślubnych dzieci bezpośrednio po porodzie pozostawiała tylko niewiele z nich przy życiu po ukończeniu pierwszego roku życia”, pisze dalej Lionel Rose.