Jednak zanim pojawił się król i jego korona, za elegancką biżuterię uchodziły kości i zęby zwierząt, muszle oraz kamienie. Ludzie pierwotni szlifowali je i rzeźbili tak, aby nadać im niepowtarzalne i piękne kształty. Wśród ludów żyjących w grupach plemiennych często ozdoby z piór, kości, kamieni, muszli oznaczały kto jest szamanem, kto wodzem a kto wojownikiem.
Z czasem pojawiły się miedź i żelazo, które szybko wyparły poprzednie surowce. Powstawały coraz piękniejsze wzory, ponieważ nowe surowce łatwiej było obrabiać. Najstarsze złote i srebrne ozdoby liczą sobie VI tyś. lat. Wykorzystywane były w obrządkach religijnych, magii, oraz były najlepszym miernikiem zamożności.
W starożytnym Egipcie największą karierę zrobiły amulety, mające za zadanie chronić przed nieszczęściami i chorobami. Najpopularniejszymi ozdobami były noszone na rekach i nogach bransoletki i przesadnie szerokie naszyjniki. Ubodzy nosili biżuterię zrobioną z fajansu, szkła. Wracając zaś do korony, władcy starożytnego Egiptu poza nią nosili też tzw. napierśniki. W podobnym okresie w Grecji i Rzymie członkowie bogatych rodów nosili złote kolczyki, aby odróżnić się od mniej zamożnych członków społeczeństwa. Pewien rodzaj pierścieni i sygnetów symbolizowały także władze kościelne (biskupów, kardynałów, papieży).
Potem nowością stały się ozdoby ze złoconego brązu. Naszyjniki kształtem przypominały amforki i głowy zwierząt, natomiast bransoletki- węża. Dopiero po pewnym czasie zaczęto dodawać do biżuterii kamienie szlachetne, które stanowiły podstawę w tworzeniu biżuterii rzymskiej. To właśnie w starożytnym Rzymie mają swój początek diamenty. Bardzo popularne były również szmaragdy. Ozdoby ze złota nosili jedynie wysoko postawieni urzędnicy państwowi, reszta musiała się zadowolić pierścieniami z żelaza.


Źródło: modernbizu.pl