Co do wrzosowisk, trzeba jednak przyznać, że są bo Brytyjczycy, jako naród bardzo cywilizowany, dzikością się brzydzący, wycięli już praktycznie wszystkie lasy na wyspie i nawet słynny Sherwood jest tylko w jakimś malutkim ułamku tym, czym był wtedy gdy ganiał po nim zakapturzony Robin a wszelkie bardziej zadrzewione miejsca w Szkocji zdają się niektórym zdawać miejscem do wyrzucania wszelkich śmieci tak dogodnym, że na każde drzewo przypada tam przynajmniej jedna puszka po piwie i znaczący fragment pralki lub zmywarki.

Zauważyć jednak trzeba, że brak drzew, poprzez który to otwierają się przestrzenie arcyszerokie, wywołuje jakiś niesamowity efekt psychologiczny. Przede wszystkim, gdy już jakieś drzewo gdzieś przypadkiem wyrośnie to stoi z taką dumą i majestatem, tak wyraźnie zarysowuje się w jaźni obserwatora jakby chciało w niego wrosnąć, dosięgnąć go swoimi konarami i przekazać mu jakieś tajemnice. Niskopienna roślinność z różnymi krzewami i krzewinkami zyskuje jakąś wyższą rangę, nie będąc wcale tłem niczego, lecz emanując swoją pierwszoplanowością. Do tego cisza, właściwie dwie różne cisze. Cisza, której gdzie indziej próżno szukać i cisza dopełniona przez głosy owiec. Tak, dopełniona a nie mącona! Przepełnione emocją jakąś niewypowiedzianą beczenie tak wkomponuje się w radiację ciszy, że tylko dodaje jej jeszcze psychodelicznego charakteru. Nie da się ukryć- mieszkałem na szkockiej wsi pośród tego beczenia tylko klika miesięcy, ale zostawiłem tam tak dużo siebie, że czasami pobekuje sobie moja dusza wraz z baranami a wspomnienie kieruje się ku chmurom upartym tak bardzo, że nie wybaczyłyby sobie, gdyby choć jednego dnia zapomniały przesłonić słońce.

Nie zaprzeczę jednak, że mamy tu do czynienia z przesłanianiem na tyle kreatywnym, że rozpaćkane na niebie barwy chwytały mnie za nos i przyklejały go do szyby malutkiego okienka skierowanego na zachód i kazały tak tkwić w odrętwieniu przez długie minuty. Fizyk by zaprotestował, że minuty nie mogą być dłuższe czy krótsze, ale to przecież opis literacki bardziej niż naukowy a i nawet jeśli o naukowe fakty chodzi to faktem jest, że im bardziej na północ, tym dzień jest dłuższy latem i dłużej waha się słońce czy zachodzić czy nie zachodzić. Nie wpada rozpędzone do wody pod takim kątem jak przykładowo nad naszym Bałtykiem, lecz wyhamowuje jeszcze nad wrzosowiskiem by przetoczyć się po nim rozpalając te wszystkie krzaczki tak, że zdają się drżeć w jakiejś ekstazie nie mówiąc już o tym, co dzieje się wtedy z obserwatorem. Jego zachwyt spływa po prostu po szybie, do której przyklejona jest jego twarz. Ale zaraz. Dlaczego przez szybę – obruszy się czytelnik- czy nie można wyjść, zaznać na sobie tych czerwonych smug, które przeciskają się gdzieś przez te chmurne pierzyny?