Jakie jest kino Almodovara? Przejaskrawione, wulgarne, ekshibisjonistyczne, a z drugiej strony subtelne, ciepłe, nostalgiczne. Na świat patrzy przez oko kamery i pryzmat telewizyjnego ekranu. Można by mu zarzucić, że przez to traci kontakt z rzeczywistością, jednak na szczęście tak nie jest, co udowadnia ogromne zainteresowanie każdą jego produkcją oraz życzliwe recenzje pojawiające się po każdej premierze jego filmu.

Autorka pokazuje nam kino Almodovara nie jak klasyczny historyk filmu, gdzie wszystko kręci się wokół historii kina. Mazierka stara się i wychodzi jej to znakomicie – pokazać wszystkie produkcej Almodovara poprzez pryzmat historii, w której przyszło reżyserować dany film. Nie unika pisania i analizy tego, w jaki sposób polityka wpłynęła na poszczególne dzieła reżysera. Najważniejszym jednak faktem w tej książce jest branie pod uwagę przemian kulturowo – obyczajowych, które zaszły w Hiszpanii w ostatnich dziesięcioleciach. Takie podejście do postaci, jaką jest Almodovar sprawia, że „Słoneczne kino” jest publikacją kompletną i przystępną, nawet dla czytelnika, który nie jest dobrze obeznany z całym dorokiem hiszpańskiego mistrza.

„Słoneczne kino Pedro Almodovara” zapełnia lukę na polskim rynku wydawniczym. Nikt wcześniej z tak wielką precyzją nie zajął się twórczością hiszpańskiego reżysera opisując ją w sposób drobiazgowy i ciekawy zarazem. Myślę, że ta książka może być wyznacznikiem tego, jak powinno się pisać filmowe monografie. Czekam na więcej takich książek, na razie polecając „Słoneczne kino” Ewy Mazierskiej.





O autorce:

Ewa Maziarska jest krytykiem filmowym. Uczyła w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej w Warszawie, współpracując jednocześnie z „Filmem”, „Kinem” i „Kwartalnikiem Filmowym”. Od 1994 roku mieszka w Wielkiej Brytanii i pracuje jako wykładowca w University Of Central Lancashire w Preston. Jest autorką wielu książek o kinie i twórcach filmowych.


„Słoneczne kino Pedro Almodovara”

Ewa Mazierska

Wydawnictwo Słowo Obraz Terytoria

2007