Blog powstał bo wszyscy "wirtualni" znajomi mieli blogi. Ja miałabym nie mieć? A w życiu. Tylko, że moja nauczycielka polskiego powiedziała, że ja mam osobowość dekadencką. Mój blog z czasem (bardzo krótkim czasem) okazał się blogiem dekadenckim. To tam w każdej notce użalałam się nad sobą bez względu na sytuację w jakiej się znajdowałam. Jakoś tak zawsze... nieszczęśliwa.

Dorosłam (?) ale na blogu nadal mniej lub bardziej uzewnętrzniałam swoje bóle i lęki. Trochę mniej anonimowo. Przyjazne dusze regularnie odwiedzały mnie w tym moim małym świecie, gdzie mogłam krzyczeć ile tylko chciałam, ile potrzebowałam. Nie ważne jak mi było, ważne, że mogłam napisać tam choć jedno zdanie i czułam się lepiej. Czasem tekst piosenki, który oddawał mój nastrój, moje myśli.

Kolejny blog powstał tylko po to być dać upust mojemu wrednemu charakterowi i złośliwości, nad którą nie zawsze chce mi się zapanować a wręcz przeciwnie. Blog o Wiesławie bije popularność wśród moich wirtualnych znajomych. Być może przesadzam, być może nie powinnam ale do póki nie kłamię, nie wyzywam i nie koloryzuję na tym blogu nie uważam abym robiła coś złego.

Powstał trzeci blog. Znowu o mnie. O mnie inaczej. To już nie przemyślenia, przenośnie. Nic między wierszami. Tak, żeby osoby, z którymi pożegnałam się tutaj wiedziały jak się toczy moje życie tam.

Wydaje mi się, że to zbyt oczywista forma ekshibicjonizmu ale nie przeszkadza mi to. Nie boli mnie to, że nikt nie komentuje moich notek. Wystarczą mi rozmowy na GG, IRCu,  żeby mieć pewność, że ktoś tam zagląda. Może to śmieszne, może za stara na to jestem ale... jestem. Twarz mam jedną tylko czasem nie wiem jak ją pokazać by nie wystraszyć tych, którzy zechcą popatrzeć mi w oczy.

Pierwsza ja
Wiesława
Druga ja