Powiew morskiej bryzy pieścił jej twarz.
Bose stopy dotykały mokrego piasku.
Usta spierzchnięte, blade.
Krzyk mew zagłuszał krzyk serca.
Godzinami wczuwała się w słone fale.
Kropelki morskiej wody bryzgały na jej spodnie i koszulę.
Była taka śliczna.

W pełnej harmonii z naturą.
Potężna i delikatna jak ona sama.
Scalona w jedno.Plaża zamarła w kontemplacji zjawiska komunii.
Każdy jej element pytał siebie, jak to możliwe.
Zycie stało się niezmierzoną muzyką dla niej samej.
A ona zasłuchana w jej miarowe tyki, sama stawała się pojedynczym taktem.