...a pod stopami realność,
piętnująca dążenie i uczucia Człowieka. myli myśli. sponiewiera, sprowadza na manowce nadzieje i pragnienia.
rzeczywistość, w której On egzystuje,
co chwilę... co dnia... co życie...

przez pojedyncze okulary widzi tylko kawałek swojego podwórka, drzew, nieba...
kopię namiastki życia, w którym
miliony.
Ludzi.
funkcjonują na tych samych prawach i zasadach, ale odmiennych jak dwie krople wody.
niepodobne do siebie w żadnym najdrobniejszym szczególe...

niebo gwiaździste nade mną...
nocą wiosenną, ciepłą, spokojną...
wracam do domu, późną porą majową, pogodną, pachnącą...
nie spostrzegając ludzi, których nie ma na drodze, sprawiedliwy wśród ciemności świata.
mogę być porządny wobec tych wszystkich, których nie widać i którym nie muszę się kłaniać,
uśmiechać się do nich też nie trzeba.
jest ciemno.
spokojnie wszędzie.
ciepło też.
tylko gwiazdy świecą, błyszczą, mrugają bladym światłem.
do ziemi. do Nas. do Mnie...

gdy człowiek wraca do domu
odpocząć, zasnąć, zapamiętać
uczucia i myśli przerwane,
nie-do-powiedziane, nie-do-myślone,
w jak zwykle spóźnionym autobusie, wypełnionym po brzegi
strzępkami rozmów i planów
w pośpiechu snutych na kolanach lub trzymając się poręczy,
gorącej od dotyku wcześniejszych-braci-w-rozważaniach

gdy wchodząc do domu, rozpłyną się one i pozostaną w zakamarkach pamięci,
jak resztki snów po przebudzeniu,
które ciążą w dniu całym na sercu i w myślach głęboko.
bo takie nie-odczytane, nie-zrealizowane.

i widzę wolność, i rzeczywistość niezmienioną, realną, Ludzką.
gdy otworzę okno i spojrzę w przestrzeń dookoła, na to
niebo gwiaździste nade mną, spokojne w majowy wieczór...