My, dzieci przełomu, jak zdarza się mawiać starszym pokoleniom, mamy ciężki chleb do zgryzienia. Z jednej strony historia upadku komunizmu jest dla nas czymś nieznanym, byliśmy wtedy za mali by móc pamiętać wszystkie demonstracje, spotkania przy stołach i w pałacach, aresztowania i tworzenie nowych rządów. Z drugiej jednak strony jesteśmy już zbyt starzy by nie mieć własnego zdania na ten temat, by nie wiedzieć czym ważnym były lata ’90 XX wieku. Można uznać, że nie mamy prawa wypowiadać się na ten temat, że mamy siedzieć cicho i cieszyć się, że możemy żyć tu gdzie żyjemy w taki a nie inny sposób, nie odbiegając podstawowymi normami od naszych kolegów zza oceanu czy, patrząc bliżej, od rówieśników zza Odry. Lecz jakim prawem mamy milczeć? Kto nam zabroni po swojemu interpretować niektóre fakty? Nie fakty historyczne. Tego, co wydarzyło się kiedyś nie da się kwestionować, nie ma sensu polemizować z czymś, czego na własne oczy się nie widziało. Co zna się tylko z kart książek historycznych, opowiadań babć i matek. Ale co w tym złego, że wyrabiamy sobie własny pogląd na to, co dzieje się dzisiaj? A co jest ściśle powiązane z tym, co było wczoraj. Lech Wałęsa jest niekwestionowanym symbolem. Jednocześnie jest też zwykłym, a żeby nie urazić i nie powiedzieć-prostym, człowiekiem. Co zrobił dla Polski, każdy z nas wie. Wymagało to nie lada odwagi, determinizmu i siły. Nie zrobił tego sam, co nie raz zapomina się opisując jego postać. Stała za nim cała Polska, która czekała na swojego przywódcę. Nasz kraj potrzebował kogoś, kto przewróci kostkę domino, która zepsuje niezbyt idealną figurę tworzoną przez lata. Potrzebowaliśmy do tego elektryka, który słusznie za to został nagrodzony nagrodą Nobla. Może niezbyt trafnym posunięciem była prezydentura, ale każdy naród pod wpływem euforii przestaje racjonalnie myśleć. Faktem jest, że najważniejsze zmiany dokonały się w pierwszych latach po upadku komunizmu, na które przypadła prezydentura Wałęsy. Jednak wydaje mi się, że każdy niekomunistyczny kandydat, który miałby podobną siłę przebicia, mógłby pochwalić się w swoim CV takimi osiągnięciami.
Dziś, patrząc na to co Pan Lech wyprawia, jest mi go żal. Pogubił się w swoich dokonaniach, zachowuje się jak świeżo upieczony celebryta, który musi być na wszystkich imprezach swojego sponsora. Ale przepraszam bardzo, Libertas? Partia z zerowym poparciem w naszym społeczeństwie, partia, która nie robi nic pożytecznego oprócz szumu w mediach, która wykorzystuje szefa TVP dla własnych pobudek? Albo Lech Wałęsa ma naprawdę bardzo mało pieniędzy na koncie, albo złych doradców. Nie od dziś wiadomo, że Polacy uwielbiają mieszać z błotem swoje symbole, powody do dumy. Ale żeby sam symbol, ikona, autorytet milionów ludzi, sam publicznie wskoczył w szambo? Tego jeszcze nie grali. Lech Wałęsa lubi być chwalony, źle znosi krytykę na swój temat. Ale ma też mnóstwo wrogów, którzy poprzez nagonkę, wyssane z palca informacje, jakieś ksera chcą zostać uznani za profesorów, liczących się historyków. Ale żeby z tego wszystkiego posunąć się na taki zabieg? Przyznać publicznie-tak, zabrałem za to kilkanaście tysięcy bo już mnie prawie na nic nie stać? Smutne to. Smutne, że wypowiada to osoba która kilkanaście lat temu na pierwszym miejscu miała swój honor i dumę a później sprawy przyziemne. A dziś? Pozwolę sobie zacytować warszawskiego rapera, Eldo: Zniknęli już idole, Bohaterowie zeszłych wojen. Odeszli z pamięci ludzi, Ich sławę zabrało morze…. Miejmy nadzieję, że kiedyś i Polska będzie miała swojego Abrahama Lincolna, Charlesa de Gaulle czy Dalajlamę. Osobę, która do końca mimo wszystko będzie wierna swoim początkowym ideom, która nie da się omamić nowym nurtem, i która nie będzie zachowywać się jak Scarlett O’Hara, której życiowym mottem było „pomyślę o tym jutro”.