Idealnym wstępem dla tematu czym są seriale i co też wyczyniają one z naszym życiem jest cytat z najdłuższej i najpopularniejszej telenoweli na świecie, a mianowicie „Mody na sukces”:

- Stefania: Ona była żoną twojego brata, żoną twojego ojca, a ty jesteś ojczymem dla swojego przyrodniego rodzeństwa! I jak mylisz czyja to wina?

- Torn: Ale ona mnie kocha!

„Modę na sukces” można spokojnie określić ewenementem jeżeli chodzi o długość życia bohaterów, ilość razy kiedy byli oni uśmiercani czy powiązania miłosne między matkami, szwagrami, braćmi czy kuzynami. Ale jak to jest w przypadku naszych polskich seriali, czy tak jak przed laty nadal pełnią rolę dydaktyczną opisując naszą polską rzeczywistość

a może niczym amerykańskie produkcje zaczynają nas karmić snami?
Dwie strony medalu

Dla jednych oglądanie seriali to forma wypoczynku. Siadając na kanapie na chwilę zapominają o swoich problemach, śmieją się i wzruszają wraz z bohaterami. Dla innych wartka akcja filmu, ciągłe zmiany w życiu ulubionych postaci pozwalają poczuć, że życie to coś więcej niż dom, praca, dom, praca. W rzeczywistość seriale mogą być jednak prawdziwym pożeraczem czasu, niedającym nic w zamian niż tylko zepsute oczy

i zmarnowane popołudnia, które przecież można było spędzić z rodziną. Ponadto zbytnie utożsamianie się z fabułą filmu daje złudne uczucie prawdziwego życia podczas gdy

w rzeczywistości jest bardzo dobrą wymówką aby od własnego życia uciec. Dzięki telenowelom nie musimy podejmować ryzyka w pracy, wchodzić w konflikt z zaborczą rodziną czy nawet poszukiwać miłości. To wszystko mamy już gotowe, w postaci pigułki na ekranie.
Czy widz łyknie wszystko?

Kiedyś głównym zadaniem takich seriali jak Klan czy M jak miłość była nauka określonych postaw, pokazanie spraw przyziemnych, walka ze stereotypami. Dziś, kiedy z braku innego, chociażby potencjalnie interesującego zajęcia, zahaczam okiem o nasz rodzimy serial mam wrażenie, że żyję w innej Polsce. Bojąc się, że mogę być bohaterką uboższej wersji The Truman Show szukam potwierdzenia dla swych przemyśleń w internecie i oto proszę, nie jestem sama: W "teraz albo nigdy" wszyscy mają dwadzieścia parę lat a jak już jest powiedziane, że mają ok 30 to i tak wyglądają na dwadzieścia parę, zarabiają krocie tak, że stać ich na piękne domy i luksusowe mieszkania....o samochodach już nawet nie wspominam. Do pracy chodzą rzadko, za co się wezmą-książka, klub- od razu sukces. Naogląda się tego człowiek i normalnie mu się do pracy nie chce chodzić – żali się na forum www.kolekcjonerki.pl Barbarella.

A serial "Pierwsza miłość" wcale nie jest lepszy, Marysia - studentka medycyny, której

w życiu chyba nie pokazali z książką w ręku, siedzi cały czas w domu i nic nie robi,

a egzaminy same się zdają (widocznie wbrew powszechnej opinii studia medyczne wcale nie są takie trudne ;) Stać ich na mieszkanie i życie za siedzenie plackiem na tyłku. Piękna ta Polska rzeczywistość.- wtóruje Domatorka. Już miałam całkowicie obrazić się na polską telewizję za to jakimi snami mnie karmi gdy nagle dotarłam do wypowiedzi innej użytkowniczki tego forum i wreszcie zrozumiałam! I tak napisała: Wiem, że seriale nie ukazują prawdziwego życia, ale ja wcale nie chcę oglądać prawdziwego życia. Wolę to wyidealizowane, piękniejsze. To życie prawdziwe mam na co dzień, nie muszę włączać telewizora..