O życiu w akademiku słyszeli chyba wszyscy. Wśród społeczeństwa (szczególnie tej jego części, której problem pośrednio czy też bezpośrednio dotyczy) znane są opowieści funkcjonujące na prawach miejskiej legendy. Poznańscy studenci, niezależnie od formy zamieszkania, którą wybrali, znają dobrze historię o koniu wprowadzonym na pierwsze piętro domu studenckiego czy o żakach zjeżdżających po schodach w wannie. I choć trudno wierzyć bez zastrzeżeń we wszystkie te rewelacje, jedno jest pewne: skądś się musiały wziąć. Wszak w każdej legendzie jest trochę prawdy. Nawet jeśli spokoju i bezpieczeństwa pilnują urzędujące w akademikach panie portierki oraz, jak w przypadku niektórych poznańskich akademików, specjalnie zatrudnieni ochroniarze.
Polscy studenci zdają się godzić z losem. W końcu akademik to część studenckiego życia.
– Na piętrze mamy tylko ubikacje i umywalki. Żeby wziąć prysznic, trzeba zejść do piwnicy. Tam z kolei muszę uważać, żeby ktoś mnie nie podglądał – opowiada Patrycja, studentka Uniwersytetu Adama Mickiewicza.

– Wytrzymałam w akademiku tylko tydzień. Kiedy myślę o tamtej kuchni, wciąż robi mi się niedobrze – krzywi się Magda.

– W sesji zimowej bywało, że owijałam się w koc i uciekałam z książką w jakiś spokojny kąt – opowiada mi spotkania w pociągu studentka Akademii Rolniczej. – W pokoju były ciągle imprezy...
Są jednak również reakcje pozytywne. Do osób zadowolonych z akademikowego życia zalicza się Agnieszka studiująca na PP: – Szczerze mówiąc, jestem nawet trochę rozczarowana. Myślałam, że w akademiku trwa niekończąca się impreza, a u nas jest tak spokojnie...
Wszyscy są jednak zgodni co do jednego: akademiki nie porażają luksusem. Wiele z nich aż prosi się o remont. Nigdy nie zapomnę ściany w pokoju kolegów, gdzie na białym tle ktoś narysował węglem postaci trzech diabłów i podpisał swe dzieło "3 x Ł" (mieszkało tam trzech chłopców o imieniu Łukasz). Obraz, który znam głównie z opowieści innych oraz nielicznych własnych wizyt w akademikach spróbowałam zestawić z sytuacją akademikową w Niemczech. Zamieszkanie w jednym z domów studenckich naszego zachodniego sąsiada wiązało się dla mnie z niejednym zaskoczeniem.

Po pierwsze, niemal całkowity brak kontroli w życiu codziennym. Osobą nadzorującą funkcjonowanie akademika jest dozorca, który często jednak mieszka w innym budynku. To on nadzoruje różnego rodzaju prace remontowe. Dla studentów ma zwykle jedną godzinę dziennie, podczas swojego dyżuru. W tym czasie można zgłaszać mu różnego typu usterki. Dozorcy nie interesuje to, że o drugiej w nocy odwiedzą nas przyjaciele - o ile nie zostaną przekroczone przepisy nakazujące spokój po godzinie 23. Zazwyczaj nie ma też większego problemu, jeśli chcemy kogoś przenocować - tutaj również granicą jest zdrowy rozsądek.