Muzyka jest elementem spajającym różne grupy społeczne. I tak punki gromadzą się z anarchistycznymi hasłami płynącymi z ich ust, tylko po to aby wypić wspólnie tanie wino. Rastafarianie, cóż ... Jah jest prezydentem i to jest piękne kiedy wszyscy spotykają się w wiadomym celu - dyskusji. Ci ludzie są wierni są samym sobie i postulatom, które głoszą. Rzeczywistość jest jednak okrutna i ich nietuzinkowość zostaje zmieszana z błotem. Dlaczego? Bo myślą.

Myślenie jest kłopotem w czasach, w których nam przyszło żyć. Ewolucja trwa trzy pokolenia. Śmiem jednak zaryzykować stwierdzenie, że kołtunizmu nie da się wykorzenić. Smutne, ale prawdziwe.
Sobota wieczór. Przechadzając się ulicami miasta z grupą znajomych, słyszymy tylko dźwięk tłuczonego szkła. Po chwili zbliża się do nas dyskoteka na kółkach. Doppler wyjaśnił, dlaczego ów pojazd zbliżając się do nas sprawia wrażenie "głośniejszego". To nie tylko ból dla moich bębenków, ale ból dla mojego umysłu. Nigdy nie spodziewałam się, że ktoś będzie mnie katował pseudomuzyką. Ćwierćinteligenci, z dyplomami potwierdzającymi wychodzoną przez pięć lat mądrość, blachują się ze swoimi "uroczymi" tlenionymi blondynkami.
Niepokojący jest fakt, że coraz to młodsze dziewczynki zasiadają na miejscu pasażera w tych wypasionych samochodach. Jak więc poznać materiał na dobrze zapowiadającego się kołtuna?

Otóż, podstawowym przymiotem jest przekonanie o swojej niepowtarzalności. Kultura masowa zamienia ludzi, jednocześnie ich upodlając. Kołtuni, jak przystało na ich gatunek, zwykli inwestować w markowe ciuchy. Idąc na polowanie do firmowych sklepów, z wypchanymi portfelami kupują modne w danym sezonie ciuchy. Ważny jest tu jednak sposób w jaki je noszą. Spodnie od Wranglera? Czemu nie, pod warunkiem, że każdy zobaczy metkę. Bluzka, z rzekomo niby-modnego Croppa, owszem, ale tylko wtedy, kiedy wszyscy będą wiedzieli gdzie się dany osobnik ubiera. Zapominają o najważniejszym - markowe ciuchy trzeba umieć nosić; niektórzy po prostu mają klasę.
Rasowy kołtun musi też mieć hobby. Najczęściej jest to oglądanie seriali i filmów. Współczesne polskie komedie romantyczne są idealne dla kołtuna. Nie mają skomplikowanej fabuły, a przede wszystkim opowiadają o miłości, która im się nigdy nie przydarzy. Wieczorami zasiadają tłumnie przed telewizorami, żeby sprawdzić czy Hanka zostanie z Markiem, czy Taylor wróci do Ridge'a. Rano spotykając się na przystanku, zaburzają ciszę i harmonię wymieniając się spostrzeżeniami na temat nowej bluzki Małgośki, tej z Mostowiaków. Zanim dojadę do szkoły jestem poinformowana o problemach, z jakimi przyszło się borykać ulubionym bohaterom. Mało z tego, w drodze powrotnej skazana jestem na słuchanie opowieści o weekendowych imprezach, względnie prorokowanie o kolejnych.

Życie kołtuna z zasady jest monotonne, ale żeby je sobie uprzyjemnić słuchają "muzyki". Ale nie to jest to byle jaka muzyka! Mowa tutaj o disco polo! Fani tej muzyki tłumnie schodzą się na wiejskie potańcówki, aby tam poznać innych ludzi o podobnych zainteresowaniach. Mogłoby się wydawać, że skoro owa muzyka jest popularna wśród ludzi pochodzących z różnych grup wiekowych, to musi "przemycać" w swoich tekstach wartości, o których zapominają twórcy reprezentujący inne gatunki muzyki. Piosenki disco traktują głównie o miłości. Jest to niespełniona miłość. Zasadniczo rzecz dzieje się w porze letniej. Kochankowie spotykają się w blasku księżyca (cóż za romantyzm... ). Razem z końcem lata wypala się w nich uczucie i wracają do szarej rzeczywistości (żeby zarobić pieniądze na kolejną wakacyjną miłość). Och! Jakie to okrutne!

Muzyka disco polo to kicz, nie ulega to wątpliwości. Podoba się ćwierćinteligentom ze względu na swoją masowość, komercjalizację, łatwość odbioru, a przede wszystkim jest odpowiednia do zorganizowania dyskoteki na czterech kółkach. Z pewnością lansowanie się w rytmach disco jest wyznacznikiem bycia trendy.