Artystka urodziła się w żydowskiej rodzinie w okresie II wojny światowej. Jej świat zamykał się między Wisłą, Rynkiem Podgórskim, a Płaszowem. Obserwowała go swymi dużymi, ciemnymi oczami najczęściej spod stołu, bo nigdzie indziej nie czuła się bezpiecznie. Niemieckie oficerki, stanie całymi dniami na mrozie, czy namiastka jedzenia, którą natychmiast wypluwała, to tylko początek traumy Holocaustu. Ligocka chce o tym mówić. O swym cierpieniu i smutku, o strachu i samotności. Począwszy od obrazu krakowskiego getta, które jako 3-letnie dziecko spędziła w piwnicy pod sklepem, artystka przedziera się przez wspomnienia w poruszającej autobiografii „Dziewczynka w czerwonym płaszczyku”. Dla niej Płaszów to nie Mc Donald’s i Castorama, a grób rodzinny. Ulice śródmieścia to nie sklepy z kolorowymi wystawami, a labirynt aryjski, w którym za złote pierścionki szukało się ludzkiej życzliwości. Aby żyć. Lata szkolne to także bolesny okres dla Ligockiej. Wyśmiewana za żydowskie pochodzenie, zamykała się coraz bardziej w skorupę milczenia. Była odtrącona. Cicha. Chuda. Na swych dziecięcych barkach dźwigała ciężar opieki nad matką. Szukała wartości wyższych w socjalizmie, ale odnalazła w nim tylko terror. Dopiero sztuka pozwoliła się jej otworzyć. Opowieść o rozwoju talentów, nieudanym małżeństwie, synu i podróżach, nawiązuje także do życia krakowskiej cyganerii, twórczości kuzyna Romana Polańskiego czy założenia sławnej „Piwnicy pod Baranami”. Jednak nawet w dorosłym życiu artystki, pojawiają się przykre wspomnienia z czasów wojny, które wpędzają ją w silne uzależnienie od farmaceutyków.

Życiowa powieść w świecie, który znamy tylko z książek i filmów. Poruszająca do głębi. Przypomina o okrucieństwie wojny i czystkach, jakie popełniła w społeczności żydowskiej.